Autolakschadespecialist Marinus Brouwer geeft tweewekelijks in de Stadscolumn zijn kijk op Kampen, auto’s en het leven.
Het Kampers kwartiertje en ik
Net terug gefietst van de Ratelaar vanwege een bezoekje aan tandarts Bosch en daar zit ik dan in mijn werkplaats met een nog verdoofde mond. “Pling”, een appje. Een vriendin vraagt of ik langskom om even naar een beschadiging op haar auto te kijken. “Nee”, app ik. “Zaterdag ben je de eerste.” “Even bellen? da’s makkelijker?”, appt ze terug. “Kan niet goed praten”, app ik. En ik vertel over mijn bezoek aan de tandarts en de verdoving. “Eindelijk! Staat je kwek es een keer stil!!”, appt ze terug met veel lachende gezichtjes. Mijn omgeving en zeker mijn gezin weten wel dat ik altijd loop te kwekken. Ik sta aan of ik sta uit. Er zit niks tussenin.
Ik vind bovendien mijn werk fantastisch leuk, dus aan energie geen gebrek. Zo stuiter ik ’s avonds energiek mijn bed in. En dan: ga ik uit. Ongeveer 8 uur stilte. 06:00 de wekker gaat: Ik sta aan! Vanaf die tijd stuiter ik energiek weer uit mijn bed. Ik praat, ik zwets en ik kwek. En natuurlijk luister ik ook. Maar over het algemeen kwek ik gewoon graag. Als mijn gezin mijn gezwam een beetje te gek vindt worden, kan ik op sociale media ook mijn ei kwijt. Daar zitten mensen die een beetje geklets wel waarderen.
Behalve als ik auto’s polijst. Zodra ik polijst, val ik volledig stil. Polijsten is het rustpunt van mijn bestaan. De telefoon staat op stil en ik ook. Ik ben vollédig geconcentreerd op de autolak.
Het is heel apart maar als je aan het polijsten bent, bestaat de tijd niet. Je belandt in een soort universum waar alleen de auto, de polijstmachine en jijzelf bestaan. Ik ben alleen maar met mijn aandacht geconcentreerd op dat ene gedeelte van de auto. Als ik eindelijk opkijk van het gedeelte van de auto waar ik mee bezig ben, kijk ik op de klok en zie dat na wat een kwartiertje polijsten lijkt, de tijd in werkelijkheid zó een uur verstreken is. Natuurlijk kan ik inmiddels precies inschatten hoe lang ik een auto aan het polijsten ben. Maar er is ooit in de begintijd van mijn ondernemerschap wel eens wat meer tijd verstreken dan ik dacht. Ik heb toen een auto vol sahara-zand weer helemaal glad gepolijst. Dat had een gigantische uitwerking. En dan heb ik het niet alleen over het feit dat de auto er daarna fantastisch goed uitzag. Ik was daarna namelijk zóóó rustig dat mijn vrouw vroeg of het wel goed met me ging.
Soms sta ik midden in een weiland te werken in een ouwe schuur, maar vaker sta ik in een garage in een drukke stad. Daardoor lijkt het als ik terugkom in Kampen wel eens of de tijd in Kampen wat langzamer verloopt dan in drukke steden. In de steden lijkt men gehaaster, is meer stress en dan kom je in Kampen en hier is gewoon nog gewoon. De mensen zijn hier relaxter. Plus volgens mij hebben we hier ook gewoon meer zuurstof dan in grotere steden. Ik heb daardoor het idee dat het Kampers kwartiertje evenals een polijstkwartiertje ook van een onbeschrijflijk duurzame kwaliteit is. Maar dat is mijn idee. Wat vinden jullie?
Fijne kerstdagen en een glansrijk 2021!
