Autolakschadespecialist Marinus Brouwer geeft tweewekelijks in de Stadscolumn zijn kijk op Kampen, auto’s en het leven
Het was bloedheet in Kampen en het einde van de zomer vorig jaar was nog lang niet in zicht. Na een diepe zucht, besloot onze koelkast na jaren goede dienst op het slechts denkbare moment (hittegolf met 36 graden), er maar eens mee op te houden. Hij rilde nog één keer koortsachtig en dat was het. Terwijl de zweetdruppels langs mijn gezicht rolden, bestelde ik vlug onze nieuwe koelkast bij een bekende witgoedgigant in Zwolle. Ik weet… hier ging het al fout, ik zweer je, voortaan zal ik al mijn witgoed gewoon in Kampen kopen.
De volgende dag reed -zoals beloofd- een flinke vrachtwagen de straat in. Een zijdeur werd op een kier gezet. Twee jongens persten haastig onze nieuwe koelkast door de smalle opening en tilden ‘m snel naar beneden. “Is dit een nieuwe efficiënte werkmethode?”, vroeg ik me bedenkelijk af als voormalig vrachtwagenchauffeur. Bij mijn weten is het echt handiger de laadklep open te zetten en de lift te gebruiken. En dat bleek korte tijd later. De jongens overhandigden me de koelkast met de woorden. “Ja hoi! Hier is uw bestelling. Hij heeft wel een klein beetje schade, weet je.”
Krassen en deuken waren het onmiskenbare resultaat van deze bijzondere aflevermethode. En als er iets is waar ik niet tegen kan, zijn het wel krassen en deuken. De hitte hielp niet mee het hoofd koel te houden. “Nou, neem maar weer mee terug”, zei ik, terwijl ik echt wel een klein beetje verhit raakte. Hoewel ik probeerde rustig te blijven bij zo’n enorme oenige aflevering. “Kunnen we niet doen, weet je”, zei één van de jongens. We kwamen er samen niet uit en dus werd de koelkast gewoon achtergelaten in onze tuin.
Vervolgens begon een intensieve en verhitte e-mailwisseling met de Zwolse witgoedgigant om een nieuw schadevrij modelletje. Het duurde en het duurde en het duurde. De kaas stond zwetend op tafel in afwachting van de nieuwe koelkast, die als een echte diva, lang op zich liet wachten. Onze jongens gingen naar vriendjes om daar te spelen in de hoop op gekoelde frisdrank en ijsjes aldaar uit zo’n grote Amerikaanse koelkast. Mijn vrouw en ik dronken lauwe cola in de auto met de airco aan. De eerder bezorgde en gedeukte koelkast stond ondertussen een beetje sneu in de tuin die in deze weken was veranderd in een Sahara.
Na een paar dagen e-mailen, waarin ik aanhoudend bij mijn standpunt bleef dat de manier waarop de koelkast was geleverd nou niet bepaald cool was, besloot men -denk ik zo- bij de witgoedgigant uit Zwolle omdat het ge-e-mail over en weer meer tijd kostte, die aanhoudende familie Brouwer uit Kampen dan toch maar een nieuwe koelkast te leveren. Misschien heeft het feit dat ik aanbood de gezellige foto’s van de nieuwe tuinkoelkast op insta te plaatsten er ook nog wel iets mee te maken gehad. We kregen in ieder geval een nieuwe! Met een heerlijk koud colaatje en waterijsjes hebben we getoast op onze nieuwe “coole” vriend in huis!
Bij het programma Kassa kun je na zo’n spektakel een bedrijf voor een “koude douche” nomineren, geloof ik. Maar nee, laat maar. Zoveel koelte, dat gunde ik ze eigenlijk niet in deze hitte.
