Stadscolumn Marinus Brouwer
Autolakschadespecialist Marinus Brouwer geeft in de Stadscolumn zijn kijk op Kampen, auto’s en het leven.
De eerste
Wij hebben thuis corona aangegrepen op te ruimen. Hadden we eindelijk tijd voor tijdens de lockdown. Hop lekker vroeg naar de stort. We waren overduidelijk niet de eersten. Zo bleek toen we bij het milieupark aan de Oslokade onze spulletjes kwamen afgeven. Dus daar stonden we dan. Mijn zoon en ik. In de file, al voordat we het recycling park binnen konden rijden.
Eerst maar eens langs het aanwezige kringloopdepot. Men wierp een blik op de spullen. Nee, nee, nee en nee. Daar namen ze weinig tot niets meer aan. Niet zo gek achteraf, want toen ik even naar binnen gluurde, stond de hal nokkie nokkie vol. Vervolgens stonden we in de rij metaal dumpen, de rij glas dumpen, de rij papier dumpen, de rij chemisch afval dumpen, de rij ouwe apparaten dumpen en voor een opstopping restafval dumpen. Overal waar we moesten zijn, stonden we in de rij.
Gelukkig waren we net op tijd klaar voor onze volgende afspraak; de bouwmarkt. Hop weer in de rij, nu voor een click en collect-bestelling. Mijn zoon had er ondertussen al zwaar genoeg van en had bedongen dat hij met zijn smartphone in de auto mocht blijven. Oké, klaar bij de bouwmarkt. De volgende boodschap kon nog wel even snel tussendoor. Vers brood halen op verzoek van mijn vrouw. We reden langs het Hanzeplein en daar stond bij bakker René Vermeij, jawel wéér een rij. Tja, even slikken en toch maar aangesloten, want we wilden wel lekker vers brood. Pauze: eerst even thuis broodjes eten. Toen naar de Koekoek om bij tuincentrum Oosteinde op afspraak ophoogzand te halen.
Zoonlief had eieren voor zijn geld gekozen en was thuis gebleven. Daar stond ik. Weer in de rij, nu voor zakken zand.
Na al die rijen was ik er wel zo klaar mee. Ik wilde van nu af aan eens de eerste zijn! En toen… mochten de kappers weer open. Yes! Daar zat ik al tijden op te wachten. Maanden geleden al had ik alvast een afspraak gemaakt met mijn vaste kapper Lorist. En daar stond ik als vroege vogel. Ik keek om me heen en zag een paar mensen de Gasthuisstraat inkomen. Oh nee toch, niet weer een rij! Duimen, duimen, duimen dat ik de eerste zou zijn. De deur ging open; “Goedemorgen meneer Brouwer; u bent onze allereerste klant vandaag”. Hè, hè, na al die rijen kon ik in ieder geval één rij overslaan. Ik was de eerste! Tevreden liet ik me achterover zakken in de kappersstoel. Knippen maar!
