GODFRIED
Op Station Zuud kump et grootste verlangn noar zo’n bruun café woar aj warm en beskut een bákkien koffie kunn neemm en oe krántien kunn leezn. Uut pure pest det ik toch niet noar de akkedemie goa, neem ik lekker toch een knullerig baantien in Zwolle. Et duurt een paar moand, veurdet ik de resterasie ontdekke.
Olde ov esjouwde plankn op de vloer, bruune kleedties over de toafels en oltn stoeln van ’t soort die aj wel vakerder in zukke inskieters teegn koomm. Kold en oezelig mut ik mien flink oln en toch maar ies arns goan zittn en dan zien we wel. Maar wie zie ‘k doar zittn? Godfried. Ik weete wel det oe metene wat tebinn skut. Juustem, Bomans in leemde lief. (Kuj noa goan oe jonk ik was, want ei is d’r al een paar joar niet meer) Ei ef mien ook meteen ezien, maar met andere erkennings. Mien árte dut en sprungegien en ik stoeve frank en vri’j op ‘m of en zeg: “Ie liekn maggies veule op Godfried Bomans” Grienzend ziek ‘k em op de stoel noast ‘m wiezn en op zien fraai oogoppeleide Ollands zegt ie: “Goat zittn”. De kringloop tasse valt mien op de grond, ik verzwikke mien op mien ákkies en skoev onándig in de stoel. “Ej tied veur een bákkien” zeg ie, net as of we menare kenn. Dus ik zeg met et zweet in d’ andn: “Oe ej’t?” um et niet op te loatn valn det ik niemand bin en ik nog nooit een woord met meneer Bomans espreukn ebbe. De bekende skrievert is goed van de tong esneedn, det e’k op de tillevisie wel eurt, kek lachend alf over de dikke brille ene, maar zeg niks. “Ja eur, ik eb wel eem tied, koffie, mmmm lekker” Ik vinne koffie niet umme te zoepm, maar de snotteneuze wil meedoen.
Godfried speult met zien piepe en ik stik alf a’k een trekkien van de segret neme. Gelukkig em we wel wat te zegn. Ik vertelle det mien mo beroemd is in Kampm en mien va bekant 2 meters lank, en ope maar det ie mien profiel niet te min vindt um mee umme to goan. Da’k op weg noar uus bin, skut mien eem niet te binn. Stationtoeristn koomm en goan, deure lus deure dichte, menig ene warpt een blik noar onze toafel en det ef niks met mien te maakn eur. Toch vuult et as ov ik in een vuus te kurte film meespeule. “Ik mut zo weg” zeg Godfried, …..ikke natuurlijk ook en bin we’t weer elemoale eens. Ik bedanke veur de koffie en ei veur ’t fijne gesprek en a’k em niet meer zie en uut ezwei’jt bin, dans ik ligt as een veertien over et peron ene.
Dit is warkeluk mien aller mooiste dag. Geen ene ef van zien leem zo’n spannde dag met een beroemd persoon ad. Thuus ren ik, as een koe die in de lente noar ’t weiland giet, de trap op um van mien belevenis te verteln. Mien beroemde mo stiet al boomm an met een donderwolkn blik van ier tot gunders. “Woar bliev ie?” vrug ze. Achter oasem zeg ik: “trein emist, hahaha drie keer, ik mos nog eem koffie drinkn met Godfried Bomans”. “Ja, maak det meneer pastoor wies” zeg ze “woar bi’j ewest?” Umme det ik zo mut lachn, geluf ze mien niet, oe vaak ik ook ‘eerlijk woar’ zeg. Aj lachn, dan lieg ie. Zweern op et graf van oe dooie katte wil toch wel wat zegn. Maar nee. Elke keer as Godfried op de tillevisie is zeg ze: “Ee, oehoe, kom ies kiekn, oe vriendtien is d’r op” ja en dan mien gemeen uutlachn (det bestiet!) zo van; ‘loat mien niet lachn’. Ik bin narns meer. Now kump an oe de vroage; aj now echt wat bezunders meemaakn eh, en ze gleum oe niet, wat ej d’r dan an?
TUSS’NDEURTIEN
