Marinus Brouwer geeft in de Stadscolumn zijn kijk op Kampen, auto’s en het leven.
BEZORGD OM JE KIND
Onze jongste zoon heeft er een leuke hobby bij. Spotten. Urenlang staat hij met zijn camera in de aanslag klaar om auto’s te spotten. Liefst hele bijzondere exemplaren natuurlijk. En als de foto ook nog goed gelukt is, gaat deze op zijn Instagramaccount. Soms “vergeet” hij daardoor wel eens thuis te komen voor het eten. Mijn vrouw en ik vinden het natuurlijk fijn dat hij zo’n interessante hobby heeft, maar te laat thuis komen voor het eten. Daar zijn we niet zo over te spreken.
De laatste tijd kon onze zoon echter wat minder tijd besteden aan deze hobby want een half jaar geleden gooide corona roet in het eten. Waar in het nieuws gesproken wordt over het feit dat kinderen weinig last hebben en snel herstellen, was mijn zoon helaas één van die kinderen die niet snel herstelt. Hij kon niet meer goed ademen en had ineens een ontzettend slechte conditie.
De trap op en af was al te veel en hij kon niet meer naar school. Als we samen beneden zaten, vroeg hij vaak of hij weer naar bed mocht. Op een stoel zitten was al te veel en zo ontstond er ook een kleine achterstand want huiswerk maken ging ook niet.
Van een jongen die zoveel energie had, bleef ineens een heel slap dweiltje over. We hebben ons behoorlijk wat zorgen gemaakt. Maar we zijn nu een half jaar verder en met hulp van de huisarts, school en de kinderfysiotherapeute gaat de opbouw van zijn conditie en ademhaling weer gestaag de goede kant uit. Hij draagt regelmatig een koptelefoon of trekt zich terug als een ruimte te vol is en als er te veel geluiden of prikkels zijn en dat lijkt hem goed te helpen. Het is fijn dat de school hierin met ons meedenkt.
De laatste tijd zie ik onze zoon weer enthousiast zijn hobby oppakken. Het is heel fijn dat hij weer belangstelling kan hebben voor dingen en weer energie heeft om dingen te bedenken. In feite moeten we hem zelfs afremmen, want waar zijn geest al weer van alles bedenkt en wil, kan zijn lichaam dit nog niet bijbenen. Hij moet iedere dag opnieuw op tijd stoppen en rusten anders duurt de hersteltijd nog langer.
Eergisteren zaten we al een poos aan tafel met het eten toen onze zoon binnenkwam via de achterdeur, zijn handen ging wassen en aanschoof. Hij zei, onze blik vermijdend en een klein beetje schuldbewust kijkend, helemaal niks. Mijn vrouw en ik blikten elkaar over de tafel even aan. En we kwamen stilzwijgend overeen niks te zeggen over het late aanschuiven. Want oh wat zijn we verschrikkelijk blij dat hij weer gewoon als een gezond buiten spelend jongetje van twaalf te laat thuis komt voor het eten.
Mocht het echter binnen niet al te lange tijd met enige regelmaat gebeuren dat hij weer te laat is voor het eten, dan kan hij zijn favoriete toetje voorlopig wel op zijn buik schrijven.
Ik schrijf dit als hart onder de riem voor al die andere kinderen (en volwassenen) die te maken hebben met long-covid of een langdurig herstel van corona. Sterkte allemaal!
