MOANDAG OF DINSDAG
Doar zittn we dan. Eindelijk eem tied umme te niksen. Eerlijk onder de koestanjeboom alf onderuut ezakt in de ligstoeln kiekn we et gruun in. Ja ja, ie em gruune vingers, en gruune and, die bin van de koestanjeboom. Wat betreft gruune vingers, mut ik mien lievers bi’j et skriem oln. Ik eb meer van die graftakkn en doarumme giet alles in een pöttien of op de vaze gauw dood bi’j mien. Ik loat alles maar in de netuur stoan, det is ’t veiligst.
Maar goed, Theo zeg teegn mien: ‘Ik eb net zo’n gevuul as of et Moandag is.’ Ik denke bi’j mien eign, dan is et vast gien Moandag. ‘Maar det is ’t niet’ zeg ik dus metene. ‘Nee allicht, det weet ik ook’.
Et is weer een peusien stille en af en toe valt er een klein gruun koestanjegien op zien boek. Niet zo’n dikke. ‘Ik doe maar net as of et Maondag is dan’ zegt ie. Dus ik vroage: ‘Wat muj dan met oe Dinsdag?’ ‘Murn is et gewoon weer Woenzedag’ zeg ie. ‘Now’ proat ik sloom varder ‘dan bi’j wel oe Dinsdag kwiet!’
Bi’j det geneuzel dummeln we saamt snorkerig weg, want de dag teveur waarn w’een dággien uut noar Markelo. Theo mos zingn met zien piraatnkoor en d’r was doar een grote kreadoe en rommelmarkt. Now, det lek mien dan wel wat, al eb ik niet veule met een grote deuze met alf nakende Barbie pöppies, en knal gele pumps woar as een ander noast lup. Maar vooruut maar. In de varte koj al zien det d’r een skip met zoere appels an kwam en was d‘ele markt in rep en roer um zo snel mogelijk de kuierlattn te neemm.
D’r zat d’r nog ene doodkalm in de klapstoel met de pette achtersteveurn die zee: ‘et zal nog wel mee valn eur’. Now, die eft eweetn.
Ik oastn mien um veur de buie in d’ooibarg te koomm en zag een ele zooi kroampies bakzeil maakn. Bliksemskichtn en gerommel in de zwárte lucht en alles flapperdn en klapperdn overal ene. Middn in stun een vrouwe in de stroommde reegn op aar aai-foon te kiekn en te aain. Die mos zekers nog eem een pöttien Kendie Krusch speuln.
Noa een alf uurtien was et onweer veurbi’j en de markt bestun ook al niet meer, be’alve de flappernde dekzeiln van de vergoane kroampies. Overal buizn en plánkn en een paar ronddoolnde, natte krea’s, die zo in de film Les Miserables mee konn speuln. De zunne zettn alles weer in een mooie gloed en de warme wurstn gingn met breuties over de teunbanke. De biertente en de frituurpanne maakn overuurn. Een ni’j lied wier vrolijk met tromgeroffel in ezet.
Vollek an de deure en Timo blaft uut volle burst. Tegelieke skriwn wi’j: ‘Timo, af, af Timo’ en springn zo goed en zo kwoad as ’t giet in de beenn. Mense kienders wat kuj skrikn van zo’n ond, net aj eem sloapm, ’t árte zol oe stille bliem stoan. Buurman ef altied wel wat te verteln en ei zeg: ‘Ik eb net zo’n gevuul det et Moandag is’. Ik ad mien antoord al kloar: ‘Wat muj dan met oe Dinsdag?’
‘Mense, wat kun ie toch ouwoern’ zeg ie ‘ie zoln d’r van in sloap valn’.
Now allo dan.
TUSS’NDEURTIEN
