Marinus Brouwer geeft in de Stadscolumn zijn kijk op Kampen, auto’s en het leven.
Oma’s Panda
Een oma heeft behalve haar kinderen en kleinkinderen nog één hele grote trots: een zwarte Fiat Panda. Oudste zoon onderhoudt de Panda al jaren netjes door ‘m zo om de maand eventjes door de wasstraat te halen. Maar de laatste tijd merkte zijn moeder dat haar trots niet zo stralend meer was als in de begintijd. En hij zag er ook lang niet meer zo schoon uit zoals in de eerste jaren wanneer hij uit de wasstraat kwam.
De zoon ging daarom eerst maar eens even googlellen wat hij kon doen de Panda weer mooi te krijgen. Hij vond Passie voor Glans en hij belde me. Het verhaal van de Panda werd aan mij uitgelegd. Kon ik de Panda weer doen stralen? Ik moest ‘m eerst even zien. De zoon kwam aan zodat ik de auto kon bekijken. En ja hoor, daar viel nog een hoop eer aan te behalen. Oma’s Panda werd ingepland. Enige tijd later was de Panda aan de beurt. Deze werd door “oma” zelf gebracht. Na een dieptereiniging (kleien, lichte polijstsessie, een laagje wax en een intensieve reiniging van de binnenkant) zag de Panda er weer piekfijn uit.
Ik belde “oma” dat de Panda voor haar klaar stond om op te halen. “Oma” ging net boodschappen doen en dacht dat ze daarna zo’n beetje mijn kant op kon komen lopen. “Lopend?”, vroeg ik. “Is dat niet te ver?” “Welnee, het is een beetje bewolkt maar verder aardig weer”, zei ze. “En bovendien heb ik een paraplu mee”. Oké, mooi zo. Ik hing op en ging bezig met het volgende project dat in de werkplaats stond.
Terwijl ik bezig was, hoorde ik wat harde druppels op het dak van de werkplaats vallen. De paar druppels werden er steeds meer en binnen een paar minuten werd het geluid van de muziek die zachtjes op stond in de werkplaats ineens knalhard overstemd door een enorme stortbui. Dit was geen klein buitje meer. Ik kreeg een akelig visioen van een verzopen oma in de regen. Ik belde haar op. “Waar bent u nu?”, vroeg ik. “Ik loop bij de Jumbo aan het Hanzeplein”, antwoordde ze.
“Niet verder gaan lopen. Ga maar schuilen bij de Jumbo”, adviseerde ik. “Ik haal u op”. “Oké”, zei ze. Ik sprong meteen in mijn auto en binnen een paar minuten stond ik bij het Hanzeplein. “Wat een service”, zei ze toen ze instapte met een fontein van druppels die van haar jas en paraplu afrolden.
Natuurlijk deed ik dat ff. Ik moet er toch niet aan denken dat ik mijn oma in zulk hondenweer door de regen zou hebben moeten laten lopen. Tegen zoveel watergeweld hielp een paraplu niet meer.
Even later stond ze in de werkplaats de Panda te bekijken. “Hij lijkt wel nieuw!”, zei ze blij. “Mooi”, zei ik. “Dat is ook de bedoeling”. Toen de ergste bui wat was afgenomen reed ik de “bolide” voor haar naar buiten en deed het portier voor haar open zodat ze kon instappen. Kinderen en kleinkinderen zien “oma” voortaan in stijl aankomen.
