‘FOEBAL’
Doar wol ik et toch ies eem over em. An de kassa bin d’r altied wel wat oranje frutsels in et mándtien, al ek bi’j ons in de stroate nog geenene in een oranje juichpak ezien. Een bietien van de foebalgekte maj toch wel em. Ik mut now toch wel vake an mien va denkn en wat as ie wel zol zeggn as ie oranje wimpers and de koplampm van zien olde DAF zol zien. ‘Foi, foi’ denk ik.
Uuterst beskeidn in zien kledink, zol ie in elk geval gien juichpak antrekkn niet, maar bi’j alle vergeetachtigeid, zol ie ruumskoots op tied de tillevisie an em en d’r niet meer veur weg te sloan bin. Ei was knettergek van foebal en eignluk is ie in viernvieftug al bekunn um ons veur ’t foebal in te ruiln. Mien mo ad de touwgies in d’andn, en mien va de tillevisie. Ofstandbedienink addn we niet ies, en zien dagelukse gimmestie bestun uut et met de knöppies kliern.
Ei was de gene die as bepaaln weuras we noar keekn en as et gien foebal was, dan was et wel boxn. Met alle spurt, zat ie d’r middn in en skupmm mee. Mien mo ad em net zien sjieke Royale Hallebert köppien op et bi’jzettaofeltien neer’ezet, en noa een anloop vanuut de stoel, skupmm ie d’ele zooi de kamer deur. Bi’j et boxn zat ie met gebalde vuistn te knokkn veur zien leemm en ving ie ook wel ies met d’oogn dichte, een doffe dreun op. Bi’j et konkoerziepiek, was et mien va die as, ook weer noa een flinke galop vanuut de stoel, et beste met zien peerd over de oge muurn kon springn.
Sundags bin’k vake met mien va noar KHC egoan. ’t Was een ende weg, det weet ik wel. Thuus was d’r dan toch gien klap an en doar kon’k mooi et weiland in um noar kikkerties te zuukn. Ik kon mien va makkelijk vindn eur, want ei stun altied allenig as de boommkarke, overal boommuut te kiekn. Ja, umdet ie meeskupm en met zien lange pootn zo mággies uutaaldn, det de polln grus oe um d’oorn vloogn. Doar wol niemand noast stoan. Een echte supporter was ’t now ook weet niet, want in’t weiland eurdn ik mien va nog skeldn. Zo ek wel alle termm van ’t foebal eleert, van korner tot frie-kik, en nog wel meer, zonder ooit ene snárs te begriepm. Bi’j et skarpe fluitien maakn ik dan weer da’k de sloot over kwam.
Ik was niet lastig ewest en stun pa in de rei’je um veur mien een pákkien redbent kauwgum te koopm. Nooit ek wat anders ad dan 5 stukkies kauwgom. Et was ’t goedkoopste. Ik ad toch de dag te veurn mien zakgeld al ad. Doar mos een gedeelte van in ’t bussien van de Nutspaarbank, en allenig die smiecht bi’j de bank kon et met zien speul-sleutelgien weer eel offiesjeel oopm maakn, en dan kreeg ie nóg niks. De buit wier in een buukien eskreumm. Det drukkn z’oe dan met een verdrei’jde stemme onder de neuze en zeggn, net as of ie een klein kiend bin: ‘kiek, ie em d’r toch maar weer mooi tweendartig cent bi’j van de Nuts’
Now, wi’j moandagoamd, Olland Sjielie, twee keer noa menander, met anloop skriwn: ‘jaaaaaa, kool’. Wat zol mien va wel zeggn? ‘Foi, foi’ denk ik. Ja, et was wel árt.
Now allo dan maar weer.
TUSS’NDEURTIEN
