Dit keer een bericht rechtstreeks vanuit Ouagadougou, want daar ben ik op dit moment weer op werkbezoek om onder andere het project, de kinderen, het lokale team en andere bekenden weer te ontmoeten en te bemoedigen en nieuwe contacten te leggen.
Afgelopen zaterdagavond aangekomen op het vliegveld van Ouagadougou, waar ik, zoals altijd, opgewacht werd door onze coördinator. Zondagmorgen de dienst in de kerk bijgewoond, waar de kinderen van ons project wekelijks samen komen. Zo’n afrikaanse kerkdienst is altijd een feest om mee te maken. Er wordt uitbundig gezongen en gedanst en iedereen heeft dan zijn of haar mooiste kleren aan getrokken.
Een dag niet gewerkt, is een dag geen eten. Voor velen hier moet er na de dienst weer gewerkt worden. Laten we zeggen dat het hier altijd koopzondag is. Onze coördinator ( een geboren en getogen burkinabè, mijn ogen en oren in Burkina en degene die hier het project aanstuurt ) en ik hebben van de mogelijkheid gebruikt gemaakt om die middag uitvoerig werkoverleg te houden.
Gisteren ( woensdag ) was het Tabaski, offerfeest en dat is een nationale feestdag hier, omdat Burkina Faso overwegend islamitisch is. Omdat een deel van de kinderen uit het project opgroeit in islamitische gezinnen, was de projectmiddag deze week van de woensdag- naar de dinsdagmiddag verschoven. En dat kon makkelijk, want de kinderen hebben hier al zomervakantie van school. De meeste kinderen waren enkele uren te vroeg bij de kerk, om samen een balletje te kunnen trappen, te springtouwen of bijvoorbeeld een handje-klap-spelletje te doen. Heerlijk die eenvoud! En wat was het fijn om weer een projectmiddag bij te kunnen wonen.
De maaltijd ging er in als koek en ik verbaas me iedere keer weer opnieuw over de grote borden vol die de kinderen binnen no time weer leeg hebben.
Ter gelegenheid van mijn bezoek hadden de kinderen zelfs een toneelstukje en dans ingestudeerd en opgevoerd. En zo bijzonder om te horen hoe de kinderen elke keer weer bijna tot in detail terug kunnen vertellen welk bijbelverhaal die week daarvoor was verteld en uitgelegd. Ik ben trots op deze kids, maar ook op ons lokale team dat zich wekelijks vol passie inzet voor de kinderen.
In december heeft Hart voor Burkina de kindsponsoring erbij opgepakt en inmiddels zijn er 10 kinderen die al een sponsor hebben. Super! De meeste sponsors hadden mij een kleinigheidje voor hun sponsorkind meegegeven en die hebben wij gisteren bij de kinderen thuis gebracht. De dankbaarheid van de ouders en de kinderen, gewoon omdat je de tijd neemt om bij hen te komen, het feit dat iemand ver weg aan hen denkt en hen via het project ondersteunt…… iedere keer is het ook weer confronterend om te zien hoe mensen hier leven en wat ben ik dan blij dat we via ons werk een steentje bij kunnen dragen. Als is het misschien maar een druppel op de gloeiende plaat, voor degene die zo’n druppel ontvangt, voelt het als een oceaan. En dat ervaar ik hier iedere keer weer.
Vandaag is het donderdag. Onze coördinator is eerst weer naar het werk. Straks loop ik even naar het restaurantje hier op de hoek. Verder mag ik niet van hem. Het verkeer in deze miljoenenstad is erg druk. Verkeersregels lijken er niet te zijn, degene die het brutaalst is heeft voorrang. Ongelukken gebeuren er hier veel , oversteken naar het restaurantje is al een uitdaging op zich. En tja…. en je loopt toch als blanke, blonde vrouw alleen, dat valt natuurlijk wel op hier en blanken worden hier door velen gezien als mensen met geld, of je nou het nou hebt of niet. Onveilig heb ik mij hier nog nooit gevoeld, met God aan mij zij. Vanavond gaan we naar één van de voorgangers van de kerk die ons heeft uitgenodigd om bij hem en zijn vrouw thuis te komen voor een gesprek en een maaltijd. Het kan maar zo zijn dat er dan ook een hele delegatie afgevaardigden van de kerk is….we wachten het af.
De tijd gaat snel, helemaal als je het naar je zin hebt, maar ik heb nog iets meer dan een week voordat ik weer in Nederland verwacht wordt. Vind je het leuk om ons werk hier in Burkina en / of mijn verblijf hier te volgen, kijk dan op onze Facebookpagina, waar ik regelmatig iets plaats.
Een warme groet vanuit Ouagadougou, Alice de Ruiter, voorzitter Stichting Hart voor Burkina
