TUNNELVISIE
Joar in joar uut ef ie piene. Et skut et em d’r af en toe venijnig deurene. Snagges angt ie zien arms ummes te beurte buutn boord, umme ze weer wat leemm in te skuddn. Ik zeg al: “Ach nee man, ie em gien tunnelsyndroom, ie em tunnelvisie. Noa al det wark wat as ie adoan em, is et gien wonder daj now een bietien last em. Det kump uut oe skolders. Eerst in de witlof, dan in de appels en peern en op oe leeftied an krátties sjurn, ….kump goed.”
Onlangs zeg Nienke, en die kan et weetn: “now, ik denk et niet eur, ie bin overbelast.” Maar ja, van een bietien stofzoegn en foebalkiekn krieg ie gien overbelastink, allenig van te veule verdienn. Veur zien verjaordag ek em een paorse, gummie koeiebek ekucht. Doar kuj de pindakeze en pastapot eel ándig mee oopm drei’jn.
D’uusarts zee: “Neu, ie em det niet, oe koom ie d’r bi’j” Weer een paar joar met piene varder wursteln en kneupies niet vaste kunn kriegn. Over ritsluutinks en alles wat doar tussn kump wi’k et niet ies em. Kuj gek van wurn. Vanlaast weer doar ene: “Nee meneer” zeg ie “ik denk van niet.” Ei stun d’r op det ie varders estuurd wier. Zo koomm wi’j dan, uuteindeluk, bi’j mevrouw de neuroloog terechte. Ei kreg de klemmegies op de vingers ezet en nog meer electrische skukkies toe-edient dan as ie al ad ef, maar mut d’r now maar wat veur over em eur.
Metene kuj al op de grafiek zien det et alle kantn op skut, en et met et bespeuln van bloas of snaar, of wat veur instrement ook, niks meer wurd. Mien Theo ef d’r skik in, want ei ef et gevuul, det ie op et goede spoor van zien heuvel is. “Ik eb et zelf egoegeld” zeg ie. (Mooi loatn goan!) “Now” zeg ze “gelukkig maar, want ie em een knoert van een tunnel prebleem. Gelukkig kan ik oe d’r of elpm. Gebruuk ie oe andn veule?” Antwoord die sukkel doodleuk: “Now neu.” Muj noa goan, aj ze niet in oe zak em zittn, ej oe andn toch veur alles neudig? Ei timmert op zien darde toetsnburd as of et zien olde Remmington is.
“Now” zeg ik een bietien veurzichtig, ie wiln oe himmers niet overal mee bemuuin. “Kuj wel alles oopm kriegn?” vrug ze. “Met de gummie koe wel” zeg ik. Ze kek mien an en ik wete, aha, disse oog-op-eleide vrouwe is et eem kwiet. Ik leg et de dokter rustig uut, zonder te zegn det et van de Xenos en paors van kleur is. Ie mun niet dom goan zeurn over dingn die as veur zo iemand onbelangrijk bin. Kuj begriepm.
Ei mut dus wachtn op een oproep um ulpm te wurn. Wi’j weg met ons briefien. Theo denkt det we metene noar uus goan en sjokt achter mien an, maar ik neem een skoevert et resterant in en goa in de rije stoan veur twee kappesjinoos. Ei mag een gebákkien uutzuukn. Ie zoln niet zeggn det iemand die as onder et mes mut, zo’n gelukzalige uutdrukking kan em. An et toafeltien bied ik mien excuus an. Mut wel eem eh. Ik bin zelf degene die as tunnelvisie ef. “Ieje, met oe gummie koe” zeg ie en taartkrummels wurn over de taofel ene eproest “gelukkig ej niet ezegd det det dink paors is, et mense snapm d’r niks van.”
“Kuj zien, mens is nooit uut-eleerd!”
Allo dan.
TUSS’NDEURTIEN
