D’INGREEP
Niet de neuroloog niet, maar de plastische chirurg dut de ingreep veur oe tunnel syndroom. “Det ef niet neudig” zegt Theo metene “zet et mes d’r maar in, niks plastisch, gewoon opereern. Littekens bin manlijk” Maar ja, een ander dut et niet, et mut bliekbaar poliklinisch en netties edoan wurn, ….dus. Vol-narcose krieg ie niet meer en mos ie bi’j zien volle verstand bliemm. Now, muuilijk genog veur ‘n olde knákkerd.
Ei dacht al det ie nuchter mos bliemm. Ik mos et em an ‘t verstand brengn daj dan gewoon kunn eetn en drinkn. Gauw nog eempies een bákkien doen en met de kolonne van medepienelieders in de wachtkamer wild de blaadties van de tiedskriftn ummesloan en net doen assov ie leezn. Ie kniepm oe dan toch wel een bietien eh?
Theo was an de beurte, maar ei was em net esmeerd en mos ik em bi’j de twalettn met et mánnegien op de deure weg aaln. Knap zjenant. Toch nog weer oastn en de gang deur sjeezn. De knappe zuster ad de musse al op en et mondkáppien veur. Dus d’r blef dan ook niet meer veule van over.
Ei mos lankuut op de taofel goan leggn en wol zien skoenn al uuttrekkn, want thuus giet ie ook niet met de skoenn an op bèdde lign. Snappe d’r niks van, maar ei mos ze an oln. Zien ‘and en pols wier eem flink eskrobd met een desinfecteernd spullegien en pas doarna kwam de chirurg een ‘and geem, an de smerige kante.
Ik mocht d’r best wel bi’j bliem en ook wel kiekn. Ik bin wel een wiesneuze en as et now een ander ewest was, zol ik et wel edorfd em eur, maar as et oe eign man is, is et andere koek. Ik zag vanof mien stuultien zien tienn al met skoe en al om oge goan, toenas dokter Uppelepup em de noalde in d’and of zien harm stak. Et is mien ontgoan. Eempies eb ik zien andere ‘and vaste oln, maar ik denke: ‘mense, goat maar gow zittn, anders goj van oe stoakkien’.
Ie kunn zo gauw niet bedenkn of die beul was al met noald en droad bezig en zee: ‘bi’jna klaor’. ‘Niet te gleumm’ zegt Theo ‘now, as det alles is, kan’k wel vier operaties em’. Kuj zien det de stumperd ook de kluts kwiet was, want ie em maar twee harms. Op de gang koomm w’j nog een olde vrouwe met mitella teegn, de tasse knullig an d’and, en met een paar stuks trieste femilieleedn in et kielzog . Theo zien gezichte licht op. Veur die tied is em nog nooit een olde vrouwe met een mitella op evaln eur, maar vooruut maar, now giet ie glunderend vlak veur aar stoan. Zien moatien groet em niet ies, en kek met een zoer gezichte as of z’azien edrunkn ef. Zekers nog te veule piene.
Ondertussn mut ik mággies neudig en zuuk eem een plekkien op de lange banke, woaras ie met zien verbundn ‘and veilig kan goan zitttn. Bi´j de Weeznlandn weet ie wel det et resterant eel snugger vlak achter de banke zit. As ik terug kome zit meneer al pontificaal an de taofel in et resterántien, kappesjino’s en happelgebákkies al besteld en maakt d’r weer een mooi fesien van. Det eurt bi’j et eign risico van de purtemenee. “Mama betaalt” zeg ie mien doodleuk “en de dokter ef ezegd da’k een joar lank niet mag stofzoegn.”
Det gráppien kost mien een kladde geld, en ie em d’r nog niks an.
Vandage em we et verband d’r ov-aald. Van de ritslutink nog eem een kiekien emaakt, veur de kienders. Ei was de steun van alles wat derummene zat wel kwiet en mos nog weer wat inneemm. Lopend ef ie eiers veur zien baksels aalt, en varders is et now ofwachtn en d’oranje pette opzettn. Foebal maakt toch weer veule goed as de stákkerd van dokter Uppelepup niks mag doen. Die ek ies eem een briefien eskreum.
Now lui, aju eh.
TUSS’NDEURTIEN
