‘TESTEMENT’
Wi’j addn nog een gebákkien over veur buurman Arm. Ei zat te smikkeln alsof zien leemm d’r vanof ung. De man is allenig, en doar muj dan af en toe eem acht op geemm. Saamt neem ie dan alle ziektes en de medesienn-mikmak eem deur, ie kenn det wel. Ach, we’m allemaole wel ies wat, maar in elk geval ef Theo goeie vurderings emaakt. De oamd veur de controle ad ie zo mággies piene. Tja, det krieg ie aj de bessem een peusien vaste oln en oe niet wiln loatn kenn. “Ik bin toch gien wáttien” zeg ie. Maar ja, ie kunn oe beter eem gedeist oln en et an de vrouwe overloatn.
Arm zit zien vurkien of te likkn en zeg: “Muj luustern, em jullie ook een testement?” Dus Theo zeg metene: “Netuurlijk, iederene die as wat ef mut toch een testement em, oe muj anders weetn woar as et ene giet. Ie em toch kienders en kleinkienders?” Tja, det ef ie wel, maar nog niks eregeld.
Ik zegge: “Now, det em w’ezien met olde Free uut de stege, weet ie nog? Die zol eem de koekoek een likkien varf geem. Ei ad Co noa 28 joarn gezinnegien aju ezegd en veur wat anders in’eruild. Mina was zien uusoldster zeeg ie. Proat mien d’r niet van, zekers ene veur dag en nacht. Free was elemoale oteldebotel van det brutaole mense, maar ei ad et niet in de smiezn. Et duurdn ook niet lange of die ad van alles neudig.”
Van de spanning begun Arm een bietien te kwieln. Sommige dingn muj over oe ene loatn goan en gewoon varder proatn: “Co mos aar autogien inleevern en doar mos now die troelala met aar dikke achterwark in rondriedn. De kezienn mossen een ander kleurtien em, en Free mos met de kwáste en et blik lila varf de ledder op. De dakpann waarn glad as spek en gung ie onderuut. Ei greep em nog an de gedienn váste en ook de dakgeute kon em niet meer reddn, die ef ie bi’j de val mee’eneumm. Ja, de varf ook, wat zeugien.
Kiek buurman, bi’j die keerl was d’r niks fesoenlijk eregeld. Die Mina stun veuran in et zieknuus, op-ederikt in een diep uut-esneedn jork met reusies en roesjies, de veurgevel zol bekans op et bèdde valn. En jánkn, de meskara en et ele raffinement liep aar over de wangn. Die slome, pukkelige zeune van aar mos ook overal met de neuze bi’j stoan. Tjonge jonge, et zal oe toch maar overkoomm.
Maar ja, ……..ik bin bi’jna uut epraot eur, et broerde was, det ie net met Mina bi’j et stad’uus ewest was en zij now mevrouw Koekoek was. Dus ja, d’elfte van de arfenis, zien spaarpöttien, gung noar Mina, en d’andere elfte noar zien kienders. Co, weer skrei’jn, lösse tandn van et op een stökkien bietn, …..kuj begriepm.”
“Siep, oe koffie wurd kold” zeg Theo.
“Now ja” zeg Arm “ik eb elemaole gien spaarpöttien.” Doar gleuv ie toch niks van eh? “Ik eb d’r nog niet ies over noa edacht. Ja okee, mien uus, en mien inboedel, mien fietse.” Pffff, olde roestbak, doar ef zien zeune ook niks an, miskien det ze de belle nog kunn gebruukn, maar dan ej’t ook ad.
In elk geval ek em met det veraaltien mooi wakker eskud. Ei knep em now al veur de notaris, det et em een kladde geld giet kostn, én, det ie uuteindelijk toch mut zeggn wat ie onder zien metras ef. Et zal mien benei’jn.
’t Is tied.
TUSS’NDEURTIEN
