In mien poeziehalbum stiet eskreum: ‘Roozngeur en maneskein, kan niet altoos ’t leem zijn.’ Daor mut een kiend dan wat van begriepm. De platies bin vuule mooieder. Ik mut altied wel lachn ak wat in et Kampers leze. Zo oln de Kampenaarn zich stoande, maar now is mien de lol toch wel eem vergoan en ik denke daj det wel kunn begriepm.
Sinds veurige weke leg d’r een donkere wolke over et land en soms bin wi’j een peusien an de buis ekluisterd, um eem later bi’j de eerapels in de skure uut te skrei’jn. Aj varders niks anders proatn dan Kampers, muj toch an oe gevuul ook uutdrukking kunn geemm. Waorumme niet? “Veur alles is een tied Siep” zeg mien Theo “en now is ’t tied det we d’arms um menander ene oln.” Ei vun det idee nog de beste filesefie van alle spietsjes zeg ie.
Et zol ook te gek weezn um uut alle macht te probeern oe op te vrolijkn aj iemand em verleurn, en aj zo old bin as ikke, dan bin det d’r ondertussen al aordig wat. Ik bin de tel al lange kwiet. Veur mien is et opnei’j weer traumawark. Toen as ik jongerder was, ek met de KLM-vliegramp op Tenerife mien nichien verleurn, die was stjoewerdes. Dan oev ik oe varders niks te verteln en begriep ie det mien grieze eufd d’r niet naor stiet.
Ik weet eel goed daj d’r nooit klaor mee bin. Dus det geklets van; ‘bin ie d’r al een bietien overene?’ kuj ook wel laotn, det slaot narns op. Ie koomm d’r niet overene, niet ies een bietien. Et wurd wel oe langerder oe zachter, det wil zeggn, minder skarp. Ie denkn d’r minder vake an, maar as d’r een vliegtuug met oofdzakelijk Ollanders, waorvan tachentig kienders uut de lucht eskeutn wurd, maak ie alles dubbelt mee. Dan bin mien ome en tante weer van veurn af an een dochter kwiet. Mien nicht ef aar zussien weer op nei’j verleurn en gaot zo maar doar.
Ie kiekn weer op de lange lieste of aar name d’r bi’j stiet, al weet ie et in oe kop al lange, en oop ie det d’r nog wat van aar over is. Ja jong, dan koomm ze bi’j oe an de deure, dan begriep ie d’r niks meer van en slaon alle stoppm doar. Dan skriw ie, zo aj nog nooit eskriwt em. Ie denkn daj niet meer goed wies bin um daj niks meer kunn vindn. Et ongeloof blef lange an-oln. Oe vraoge van; ‘woarumme dan?’ daor krieg ie nooit een antwoord op. En ie bin elke keer weer op nei’j ellig. Ie skaamm oe daj zo ellig bin en alles wel kurt en klein kunn sloan. Maar ja.
As alles achter de rug is begint de lange weg van verwarking. Det stroatien leg wel vol met kei’jn en een ofkurting is d’r niet. “Ie mun et maar een veilig plekkien geemm” zeggn ze dan. Za’k oe ies wat vertelln, een plekkien is d’r wel, maar een veilig plekkien? Det is narns meer. Now, skut mien de rest van et varsien ook weer te binn: …..maar een opgewekt gemoed, maakt veel van het zure zoet. Old menare maar goed vaste, doar ej meer an!
TUSS’NDEURTIEN
