“Wat em vandage, is ’t Moandag?” vrug Theo. Dan is et alweer Dinsdag en de wasse leg estreekn in de káste. Ik begriep et best wel eur, want et giet ook allemaole zo mággies snel. Vrogger ek det eerlijk ezegd nooit begreepm. As mien olders vesite addn, eurdn ik die lui al zeurn van: “stik de buule, wat giet de tied toch snel”. Det kan feitelijk elemaole niet, want de tied giet niet sneller. Nee mensn, et is altoos et zelde. Ie em toch elke dag et zelde antal uurn, en die goan toch eem árd?
Now e’k et zelf wel in de smiezn, det de tied oe as fien zand deur de vingers ene lup. Ie mun ach geem, want et is zo weer late, voaral aj druk bin. Ie markn et nog et meest an de kleinkienders, die gruuin as kool. Et ene mement zittn ze met een kale knikker over et slábbegien te kwieln, en de volgende keer em ze twee eignwieze stárties en praoties voar twee.
Maar ja, wi’j kunn bi’j ons ook wel veranderings bemarkn eur. Et ene mement kuj nog touwgien springn en et volgende maj al bli’j weezn daj zonder struukeln de trein in kunn koomm. Et lek wel of et gisteren was det ik uut skoole kwam en metene in de teil met kold water sprung. Mien mo ad em buutn achter ‘t uus stoan en de raamm met krantn dicht’eplakt. Ze liep te puffn in de buustnolder en de dirrektwaar en zal wel in de vieftig ewest em. Et was al de darde zomer da’k mos leern zwemm en et liefst ad ik gewoon maar in de teil varder espárteld, maar det was d’r niet bi’j.
Et zwembad lag as een groot oltn spookuus in de Iesel op en neer te dobbern. Een kleed-ökkien zuukn was al een márteling. Vrogger was et oldste vödtien oe zwembadandoek, wat aj amper um oe skolders ene kon slaon. Met zestien groadn gung et zwembad oopm en mos Siepien zwemm leern. Met aar spillepeuties op de kante stoan trilln. Mo stun langes de relink met de bontjásse an en zeg: “spring”. Noa det ik een joar lank in bad twee eb eploeterd, zonder mien ene poot van de grond of te doen zeg de badmeester, ja die: “Kom ie now maar ies naor et diepe. Spring maar Siep, kom op.” Net as of det veilig was.
Een zeugien korkn slurderig umme de boek ebundn spring ik uuteindelijk in et diepe, donkergrieze water. Zonder anloop wel te verstaon. Ik zol verzoepm van angst en die beul zien iezeren aoke onder mien hoksel dut er ook gien goed an. Met blauwe lippm en een kinnebak die as de bibberasie ef, sjurn ze mien d’r weer uut. Dan weer, as de Noord Oostn wind uut Siberië d’r overene giert, met mien lekkage en ándduukien in de rije goan stoan.
As ik, doar een groot wonder, mien eerste slaagn elemaol allenig zwem zeg ze niet ies: “goed adaon eur kiend” nee, nee, ze zeg: “zie’j now wel daj et wel kunn” en nog een bekend skeldwoord d’r achter an. Kwaod was ze, ik was van et ele stellegien stumpers onderand d’oldste zeg ze.
Alf dreuge, kold en stroef de kleern in, de zokke dubbelt in de skoe. Voaruut maar, op de fietse naor uus en opskietn. Gelukkig net gien klap an de kop ad. Ik zie nog in det glibberige bad die kettings veur mien en de Iesel die as d’r knoert-árt deurene stroomt, saamt met vissn en boommstroomse dröllegies. “Spring” zegn ze dan. Zeg now eerlijk, ze bin toch niet goed wies? Tja, de tied vergiet.
Now allo eh.
TUSS’NDEURTIEN
