Ei kek om oge, en klabats, boomm op et nei-je autogien van mien neve. Dries springt met zien ‘ándn om oge uut zien kaortien en skriwt: “Man, man, ej mien niet ezien, kiek toch uut.” Die keerl van de Borgwal zeg: “Sorrie, sorrie, ik eb oe niet ezien, want ik kiek net naor det spandoek.”
Eur ies, em jullie det dink ezien? ‘DE SKOOLN BIN WEER BEGUNN’ stiet er op. Muttn w’onze Tiemie wat laterder uutlaotn. Smurns vuus te druk verkeer. Olders met kienders op de fietse, ander volk lopend met et wandelwaagntien, een knoert van een ond d’r naost, met een kop zo groot as mien presjerkoeker. ‘denke bi’j mien eign: ‘neem d’r een untien bi’j!’ Ummelige poepzákkies an de riem. Ie maagn met zo’n bakbeest de skuppe d’r wel bi’j em.
Mien eerste skooldag tippelt mo op de pumps mee naor de skole. D’andere kante uut, langes bakker-Allie. De boomkarke stiet as een grote skarpe punte naor beneedn te kiekn. D’r gaon nog een eel stellegien andere kienders ene. Een paar van zullie muttn skri’jn. Uut alle macht oln ze zich vaste. Now, ikke niet, ik bin bli’j det et zo varre is. “Gaot maar voaran zittn” zeg mien mo “now weet ie waoras et is, as et ov-eloopm is, koom ie metene naor uus.” Det is metene de leste keer det ze bi’j de skole kump.
Ik kan mien oogn niet van juffrouw Keniennbarg ov-oln. Et mens ef een eel ander soortement van jepon an as mien mo. Elke dag lup ze in de zelde verskeutn grieze soepjork. Ze drug tutterige veterskoenn met iezerties, die as klik, klik, klik over d’oltn plankn ene gaon, en et ‘aor zit strak naor áchtern met een tuufien. Et ef wel wat. Kurt daornao vergiet mien et lachn. De raamm bin zo oge, da’k allenig de boomtoppm kan zien. Wie ef det bedacht? Skienbaar bin ik an de beurte, maar al slao’j mien ártstikke dood, ik weet niet meer oe varre z’in et Ok-en-Or-buukien bin ebleemm.
De stemme van Juf krast net zo vernienig, as et krietien op et burd. Woest grep ze mien wiesvingertien vast en drukt et fien op et plekkien waor’k mut weezn en zeg skel: “Hierrrrrrrrrrr is het, lees verrrderrrrr Siepjùh.” Mien vinger stiet metene Oog-ollands in de fik. “Ohòhòk” zeg ik in-eskuchterd. “Oòòòòk en Oòòòòrrrrrrrrr” skri’wt ze deur de klas ene. Beernd de Gloeperd skampert mien breed uut an met zien perfereerde wolf tándties. Van of die tied vind ik Juf Kniennbarg niet meer aordig. Bi’j de Lukas Stichting, an de Ebberingstroate, laot ik lekker mien stok et ele stukkien met een rot gang kenon-árt langes et ekke gaon.
An taofel zeg mien va: “wat zit ie noar oe vinger te kiekn?” Ik zeg: “Wie, ikke?” ……Varders niks, want oh jong, ei mut niet weetn da’k niet op-elet eb, want dan mu’k misskien nog vrogger naor bèdde, zonder Paulus de boskabouter. Nao een paar plákkies brood met bloedwurst en een glasien karnemelk, mu’k d’r weer ene. Onderweg prakkezeer ik mien gek over Ok en Or. Stomme kurte name em die twee. Aha, daorumme ef juf die paar letterties met aar stemme uut muttn smeern. Juf mut now varre over d’onderd weezn, as ze d’r nog is. A’k now naor det spandoek kieke, mark ik det ze in mien euft gewoon varder skriwt. Wat een macht eh? Ik kieke maar gewoon veur mien uut.
“Wi’j oevn ons elemaole niet te verveeln Siep” zeg Theo “d’r gebeurt elke dag wel wat um ons ene.” Ik zeg maar “ja, skitterend eh.”
Now allo eh, de mazzel.
TUSS’NDEURTIEN
