“wat kiek ie sip Siep” zeg buurman Leo. “Wie ikke?” zeg ik. Um net te doen of d’r niks an skurt as oe gezichte op nul stiet, ol ie ook niet lange vol. “Ik zie et toch” zeg Leo “wi’j kenn menare lank genog, vooruut, veur de dag d’r mee, an mien kuj et toch wel vertelln?”
Ie em van die lui die as an’oln en net zo lange deurzaneken, totda’j deur de knieën gaon. “Now vooruut dan, maar et bin allemaole kleine dingies eur.” zeg ik. “Ja ja, ik begriep oe elemaole” zeg Leo Goedbeduuld.
Ik vertel em et ele veraal van mien enTheo. Ik ad Timie uutelaotn en wol achter t’ekke weer in, maar det klemdn zo allemachtig en mos ik d’r ‘n karatetrap teegnan geemm. Dus ik zeg det gelieke teegn Theo, zo van: “eur ies, det ekke krieg ik niet lus, kuj d’r eem wat an doen?” Ei zeg: “ja ja, ik eb allenig now gien tied, ik mut nog zo veule doen, ie denkn maar det ik overal tied veur ebbe. (Weet ei veule wat of ik denke.) Ei stiet veur mien en wiest op zien veureuft en zeg: “Kiek ies neur mien veureuft. Zie’j deur soms TIM-MER-MAN op staon?”
Soams is ie neur zang en zit ik onderuut op de bank mien jankpergramma te kiekn en ‘eur ik de krane in et geutsteentien, drup, drup, drup. A’k arns ellig van wurre, now. As Theo thuus kump vroag ik eel onskuldug: “Theo skat, de krane drupt, kuj deur ies eem neur kiekn?” “Weet ik” zeg ie “deur mut ‘n leertien in en det ek niet in uus” bla, bla, bla, maar dan kump ie weer veur mien staon, tikt op zien veureuft en zeg: “kiek ies neur mien veureuft, kuj deur LOOD-GIE-TER zien staon?” Ik vun det op zien minst ‘niet eurdig’ en det was ik van mien Theo niet ‘ewend.
Verveelnde dingn gaon meestal in drieën en mos et zo weezn det mien eem later et leeslámpien begef. Ik oev ággies niks te zeggn want ei kek mien an en ef zien vinger al bi’j zien veureuft en zeg: “Kuj et zien, …..eh, ….HÉ-LEK-TRI-SJEN?” “Loat maar zittn” zeg ik “we goan eerst slaopm.” Flauw eh, en det is allemaole een centien van een fluit.
Leo vrug: “Is det alles, deur e’k nog gien 5 minuutn veur neudig” “Et is niet det ie et niet doen wil eur, vast wel, maar et zal em wel niet uutkoom” zeg ik skaopachtig. “Weet ie wat” zeg Leo “Ei is toch weg met die ‘ond, ik ‘elp oe wel eem.” Now, et was ook zo ‘epiept. Theo kump achterumme d’r in en zeg: “Ik dache det ‘t ekke vast zat?” Ik ale mien skolders op en denke, ik zègge mooi niks. Wi’j an de koffie, en niks van drup, drup. “Et viel skienbaar nog wel mee met die krane van oe” zeg ie, maar saoms bi’j et leezn in bèdde loop ik in de link as mien lámpien zo maar, ‘floep’ angiet.
Ik denke, oh jong, now zuj’t em. “En now,….ej et zellef edaon?” zeg ie. “Neu” zeg ik “ keb ‘ulp ad.” Theo ruk onraod en zeg: ”Oh ja, oh ja, van wie dan?” “Ik zal et oe maar eerlijk verteln, ik eb Leo alles vertuln en et was zo epiept, leertien en alles.” zeg ik. Theo lup peurs an: “Leo, die vent van ‘iernaost, bin ie wel goed wies, wat ef oe det ekost?” Olde knieperd. Now was et mien beurte en zeg ik: “Leo zeeg ik kon kiezn. Óf ik mos em een lekkere appeltaarte bakkn, óf we kondn eem wat langerder boomm bliem, ….met et lámpien uut.” “Oh” zeg Theo “now, ei vun oe appeltaarte zekers mággies lekker eh?” Ik loat em mien veureuft zien en zeg: “Kiek ies eem, wat stiet er op mien veureuft,
BAN-KET-BAK-KER?”
Now allo eh.
TUSS’NDEURTIEN
