Of ik et ies over bejeurdn wol em. Now, deur e’k niet veule zin an. Rollators, kunstgebittn en g’oorapperaatn, ze bin ‘andig eur, begriep mien goed. Maar ‘eur ies, et kan ook over de ginnerasiekloof goan, toch? Vlak veur det ene kienderfesien was’t mien eignluk nog nooit op’evaln niet.
‘Mama, go’j mee neur Celine’s verjeurdag?’ zeg Nienke. Beter mee goan, dan thuus achter de sanseverias bliemm. Bin toch zukke rot dingn. Kleine jongn klem in de stuulties en wi’j weg. Now, det was mien een fesien. Deftige lui, genog ruumte in de tuin veur’n peerd. Mu’jt niet gek vindn det d’r vierntwintig moeders en achtien vaders bi’j bin. Ku’j ook uutrekenen oe veule kienders. Ik sjouwe met de luiertasse achter Nienke an, de sjieke woonkamer in. Grote lichtgrieze leern bank en ‘Ollywood inrichtink. An de fotoliesies ku’j al wel zien det d’r goed verdiend wurd. Binn lup een vier of vijfjeurig jongien met een balpenne rond en krast snel en skroomloos, een paar knalblauwe, habstracte feguurn op de banke. Disse bejeurde springt as een kangoeroe over een gifgruune olifant ene en grep vinnig de balpenne uut et creatieve ‘andtien. Ik denk bi’j mien eign, disse kleine kunstenaar zal d’r wel eem van skrikkn. Maar nee, ei rent de tuin in en skriwt: ‘det olde wief nemp mien de penne of.’ Siep metene bevurderd tot de minst populaire opoe. Ze koomm d’r vanoamd nog wel achter, denk ik. De kloof was d’r goed tussnin ‘eramd, en ik ad varder ook van andere jochies gien last meer.
Nienke steln mien veur an een van die troelala’s. Ze vrug o’k op vekansie bin. Ik bin nog niet uut’eproat en zeg ze: ‘Oh, geweldig, super gaaf, u moet er maar lekker van genieten hoor.’ Floep, weg is ze weer. Net een stuk zeep in de balie. ‘Een glaasje Champagne voor u mevrouw?’ zeg de stemme vanachter et dienblad. Et was mien een bietien te vrog veur bubbels, want ik wurre d’r dol van. Of ik wat anders wol em. Gelukkig was een kuppien thee gien prebleem. Now, det kuppien thee mut nog koomm.
De mini-Barbie nemp de kedoogies in ontvangst. Et bin d’r zo veule, det et kiend veur ’t uutpakkn gien tied ef. Z’em kenienties veur de kienders besteld en ummestebeurtn maagn ze d’r ene vast’oln.
De boerderij-vrouwe, met dikke zokkn an, grep met aar eerdezwarte nagels af en toe een gries kenien. Ze bin minder tam dan veilig is en skuppm wild, met d’achterpeuties van zich of. D’r zit niks anders op dan met et ele zeugien op de trampeline te springn. Et duurt niet lange of d’r ef d’r ene de tong tussn de tandn.
Teegn de tied da’k neudig mut, is et twallet deur olders en minstns zeumentwintig kienders gebruukt. De deurknop blef an mien ‘and plakkn en d’r ‘angt een natte lappe, die ooit arns in’t varre verleedn, as ‘anddoek begunn is. Met mien tasse um de nekke mu’k mien vast‘oln, um niet onderuut te gliern. Bin allank bli’j da’k pepiern zakduukies bi’j mien eb. An’t rullegien zit net nog een wit fragmentien, weur een moes nog niet ies wat an ef. Zo’n ‘ándige ‘olten stok met een zeugien rolln eh, die em ze niet. Sukkels.
Ik voer klein Jántien dikke stukkn watermeloen. Kledder nat op de burst is ie, van ’t geslubber en ei pikt mien an alle kantn.
Elke keer grep de lachebek neur mien skaaltien en skoev ik met mien witte troopmbroek neur de kante. Zien armpies bin vuule, vuule langerder dan edacht. In elk geval ziet et d’r now neur uut, da’k goed an’t mursn ewest eb. Ik maak een goeie beurte. Old, gemeen en een smeerkeutel.
Misskien is det wat et is, …en misskien toch wel een andere ginnerasie. De kloof dut mien gewoon zeer.
Oh gelukkig, Theo ef mien een kuppien thee neer ‘ezet.
TUSS’NDEURTIEN
