Oe lange is ’t wel niet ‘eleedn? Ei wet niet ies meer oe as die Lodewiek d’r uut ezien ef, maar okee, now ef ie’t leutien elegd. Fonske lut mien et fotoalbum van d’uutvaart zien. Ach, z’em d’r toch nog wat moois van kunn maakn. Et is Lo zien leste wens, det ie weer noar Bellegië terug ‘ebracht en zien as in ‘t graf van zien va bi’jezet wurdt, ondanks det ze menare niet kondn luchtn of zien.
Begriep ie et? Now, ikke niet. Die olde van den Cleeve ef nooit noar zien kienders um‘ekeekn en det Lo dan toch bi’j em in ’t graf mos kroepm eh. Veur d’uutvaart noar Bellegië vliegn kan Fonske zich ook niet permeteern. Ei ef wel een eel mooi eenvoldig, ‘oltn deusien veur zien va loatn maakn, zeg ie. Een soortement van mini-doodkissien, zonder keuperen beslag.
“Now jonge” zeg Theo, ‘and op zien skolder “wi’j goan toch noar Olland weerumme, neemm wi’j det kissien wel veur oe mee, kan Sjenet et bi’j ons op’aaln” Now, det was ge-wel-dig. Nog eem een Leffe en alles goed in urde maakn. Een rits pepiern, det wil ie niet weetn. Weur de tussnlanding is, en wie’t van ons overnemp an d’andere kante, ze vroagn oe ’t ‘emp van ‘t lief. Veur da’j det kleine kissien mee maagn neemm, now. “Gewoon in d’andbegazie” zeg Fonske al lange bli’j “ze kiekn narns neur.”
Onderin de rugzak zittn d’overbliefsels van Lo. Lekker zit mien det niet. Zokkn, buukien, snuupies, skone dirretwaar en twalletzákkien d’r boommop. In de begazieruumte van ’t vliegtuug, klep dicht, narns meer an denkn. Wi’j in alle vrogte in Madrid d’r uut. As een zooi vee sjokkn we vuutien veur vuutien tussn de dwang’ekkn ene. Sloaperige Spanjaardn? Niks eur, ze bin zo skarp as een vars ‘esleepm skere. Op et skarm em z’al gow ons poeierdeusien in de smiezn. ‘Open’ zeg ze. Ik sloape nog alf. Ie koom d’r wel achter as z’árd goan praotn en oe zo fel ankiekn, det d’oogn dwars deur oe ene boorn. Et is mien een tante, a’j die in d’arena zettn, lup de stier árt weg. ‘Gow, snel uutpakkn Siep’ zeg Theo. Doar stun et kissien. Achter ons een lange ri’j loernde Bastards van ier tot an Benidorm. Die dachn zekers det wi’j wat te snoevn bi’j ons addn. Skande.
‘Open’ zeg madam Pepperoni fel en wiest op et kissien. Teegn een douane-b’amte ku’j beter gien ‘nee’ zeggn. Ik leg uut det ik de pepiern bi’j mien eb, maar ze skriwt: “ABLAR ESPANJÓL!” “Watte?” zeg ik. “Ie mun Spaans proatn Siep” zeg Theo. “Man, ik kan toch allenig maar Kampers. Tammee e’k Lo zien as um mien ene vliegn, bin ze now elemaole?” Dus ik doe een gooi en zeg: “NÓH” op zien Spaans.
Theo prut nog wel een bietien Engels en zeg: “weet” (slut ook narns op!) en et mens ef et kissien al in ‘aar vurige tengels. Theo grep peniekerig een uniformeerde an de mouwe, die ook gien Engels prut. Pepperoni sloan de vonkn uut de wenkbrauwn, da’k d’r opvliegers van kriege, et bin net twee zwárte ‘eurige rupsn. Eel langzaam en voorover buugnd zeg Theo: ‘Ier in eh, ….dooie man, ….MORTE’ met een sniedbeweging dwars over zien keel ene.
Et kissien kon wel in de fik stoan, zo snel gooit ze ‘t van aar of. Mooi, …..Lo weer in de rugzak. Ei mos ies weetn. Wi’j addn et kunn weetn! Niks in zien leemm is van een lei’jn dákkien ‘egoan, altied trammelant, dus now ook. Wi’j kunn deurloopm. Skeldn ej ook niks an. In Kampen stiet meneer nog een peusien in de linnkáste, niks gien last. Sjenet aalt em op, en op weg noar St.Niklaas trapt z’op de rem en vlug d’r ene bi’j aar achterop. En lippm, want z’ef aar va achterin. Ie kun em wel niet zien zittn, maar vooruut maar. Muuilik, muuilik.
“Theo, ‘eur ies, vollegende keer eh…….” maar varder kom ie echt niet.
“Ej nog koffie Siep?”
TUSS’NDEURTIEN
