Tante Bertha zeg: “Bin jullie wat van plan?” “Woarumme dan?” vrug Theo. “Now, jullie zittn maar te fluustern.” “Nee eur, wi’j fluustern niet, ik gleuve daj een bietien doof wurn tante, misskien toch ies oe oorns noa loatn kiekn” zeg ie. ‘Bietien doof’ is nog netties ezegd, want we mun alles twee of drie keer zegn. Bi’j de zoveulste uutvaart eurt ze narns wat van. Det zeg ze dan ook knoert-árt en zit et volk veur oe verontwaordigd umme te kiekn.
De mens zit mooi in mekaar, maar aj slecht kunn eurn is ’t mággies lastig. Daor ‘ankt dus veule van of. Ik ‘olle d’r van um neur de radio luustren. Kuj goed concentreern op wat d’r ‘ezegd wurd. Ie kunn et dink ‘árt of zachte zettn en ‘ol ie zelf et ‘eft in ‘andn. Kampersproaters onderskeidn zich van andere leemmde weezns en bin, deur d’amparte menier van communizeern, dialectcreatuurn. Toch mooi det wi’j et zo over ‘t verleedn en de toekomst kunn em? Wi’j proatn wel vuule meer teegn anderen, dan teegn onszelf, al denk ik vake det et beterder zol weezn. Ie bin et sneller met oezelf eens. Wel wur ie veur gek verklaart en kan’t weezn det z’oe vroagn oj d’r medesienn veur kriegn.
Aj an de buutnkante stille bliemm, wil det nog lange niet zeggn det et taalgebruuk binn´in niet hactief is. Det giet gewoon deur en oe kop is net ene grote echo-kamer. T’is belangrijk um te weetn of die stemme van oezelf, of van een ander is, veural aj d’r last van em. Uuteindelijk ef die ander niks in oe eufd te zuukn, toch? Denk maar an die stemme die zeg van: “det kuj niet” of die lilleke stemme die oe wies wil maakn daj niet goed genog bin. Stellegien leugnaars bin et eur. En dan ‘ej nog al die kliesjees woar aj gien bal an emm: zand d’r over Siep. Kladde zand d’r over, en noa verloop van tied bin d’arregioloogn toch weer ‘eftig bezig d’olde koein op te graavn.
Gelukkig kunn wi’j anderen deur taalgebruuk leern kenn, en hullie ons ook een bietien, aj ’t geluk em det d’ander kan luustren, en ook nog eurn wat beduuld wurd, want det is ook een kunst eur. (Bi’j d’r nog?) De isolatie van niks meer kunn eurn, of stille mun bliemm, de knal’àrde doodse stilte aj altied allenig bin, det kunn we bi’j menare een bietien upvulln. Dus muj elke keer weer met oe taoltien an de gang goan.
Jacques Brel eh, die ken ie wel, wist det d’olde Griekn in de taal verskil maakn tussn wel neegn soortn liefde. Ei ad d’r zelf ook wel een stellegien, en kon d’r niet van op’oln. Klein endtien over de grens en ze zingn oe een gat in de kop. Brel zal de warme liefde wel arg ard neudig ad em, en wie niet eh? Veur d’ene is’t cultuurverskil, veur d’ander deurdramm. In Tahiti em ze bliekbaar gien woord veur depressie, maar wel veertig verskillnde woordn veur woede.
Ze denkn daor zekers; ‘ a’k maar goed ellig blieve, e’k narns last van.’ Een ander echter wel en ‘t overtreedn van een goddelijke wet, wurd in Kampen een zunde nuumd. Onneudige verspillings bin gewoon sunt. D’omgevink bepoald de taal, zegt men. “Oh shit” eur ik Marrie zeggn. Ik zeg: “Kiend, kuj niet gewoon Kampers proatn?” “Doe’k toch?” zeg ze. “Ja sal wel, Oh poep ” muj zegn, al slut et narns op. Now, det vun ze maar gore taal. Et mekeerdn d’r nog maar an det et een zunde was. Veur mien is ‘t gewoon sunt. Oldt et astoeblief bi’j oe eign taol. Ie begriepm mien wel!
Now allo eh.
TUSS’NDEURTIEN
