“Doar muj ies neur kiekn Siep!” zeg Alie. Een goeie tip! Wi’j em et nog nooit ezien en maakn nog net de leste uutzendink van Eel Nederland Bakt mee. A’k neur det gesmeer met gluuind ‘iete glazuur kieke, ek et zweet in dándn. Det petieterige petie-foertien kan mien esteuln wurn. In ene ‘ap ej’t achter de koezn. Nooit ‘eweetn det d’r zo veule lagies in mun zittn en ‘ek toch wel vuule meer respect veur zo’n duur dingien.
D’r giet alwéér een nei’je wereld veur mien oopm. ‘kebbbe zo mien eign receptn, weuras niks bi’j verkeerd kan goan. Mien opdracht is ‘muffins bakkn.’ Bi’j Nienke koomm ie himmers eel wat zákkies meel teegn, dus an de gang. Een goeie ofliedink veur Jántien as mama neur’t wark giet. Et kiend kent ons nauwelijks en muj em eem argns mee paain.
“Wi’j goan een fesien bouwn” zeg opa Theo “oma maakt wat lekkers.” Now, det viel in de smaak. Een gruuind kiend met veul eetlust is een zeegn veur grootolders en zit ie lekker te smikkeln. De beenties skommeln gezellig onder de toafel en ei ef zien eign baby-chino met op’eskuumde melk. Metene maar een volgende ladink táarties d‘r achteran bakkn. In de keukn zie’k een ándtien neur de muffins goan. “Nee nee” zeg ik “ze bin nog ‘iete skat”. Now denk ie zekers det ie d’r veurgoed ofblef.
Noa een peusien vuult ie of z’of’ekuuld bin, en ‘upsekee, grep een muffin en metene de tandn d’r in. Van mama mag ie niet zo veule zuutigeid em, maar ja, wat now? Ei skrikt em wel eem as ik zeg van “Eh eh” en ik zie zien lippien al trilln, dus ik zeg gow: “Kuj niet wachtn? Nee eh? Now, veruut, det is dan wel de leste eur!” ….Ap slik weg. Oe baksels kunn d’r goed uutzien, maar de smaak is ook belangri’jk en te dreuge mut et ook weer niet weezn.
Ummedet Oma nog wel ies “eh eh” zegt, denk ik eigenli’jk det ze mien wel vierkant de ruumte in wiln skietn. Bi’j et ofskeid skriwn ze zo árd van dáááág, da’k zeg: “Ze bin bli’j det wi’j weggoan”. “Ach wel nee” zeg spycholoog Theo, “kienders mun uutdrukkings an gevuul geemm, en zullie doen et zo, et is weer een nei’j spellegien, wie as’t árdste kan skriwn”.
Thuus ik metene vurmpies koopm, want ie begriepm det Theo now ook muffins mut em en de deurgoande stroom buurn wat bezunders an wil biedn. Et is wel mooi thuus koomm zo. Ik eb ze net allemoale netties op et blad stoan en belt Jántien van drie. Zien stemme slut over van d’ysterie, et kiend is knap overstuur. “Allo skeet, ….wat ‘ej dan jongien?” zeg ik, árdstikke bli’j da’k totan de nek in een barg dooie bladeren zitte en mien untien um mien ene ebbe. “Oma, wanneer koom ie weer terug?” skriwt ie, want et is varre weg muj denkn.
Ik mut werággies nog bi’j koomm van weg‘ewest, geniete weer van zang en alles wat d’r in de wintermoandn op mien ofkump. Doar wi’k niks van missn. Maar dan eur ik zo’n vertwiefeld stemmegien en valt mien det wel eempies vreemd en zweur op de mage. Mien kleinzeuntien, …ach guttegut. Ik strieke mien ánd over ’t ‘árte en zeg: “Oma kump weer gow eur, en dan bouwn we weer een fesien eh! Doei…doeiiii.”
Dan rolt d’r een traantien op een varse muffin. “Die eet ik wel op” zeg Theo “oera, eel Kampm bakt” en ef de tandn d’r al instoan.
Allo eh
TUSSN’DEURTIEN
