In ‘t Kampers stiet d’r nog een extra strepien op det zwárte. Dan weet ie daj et met noadruk uut mun spei’jn. D’r is niet veule veur neudig um et met oe eign erinnerings te verbindn. Ik mos ies wat van mien leemm vertelln, zeg Alie. Tja, ie loatn niet altied ’t achterste stukkien van oe tonge zien.
Mut oe eerlijk vertelln da’k net as een katte, een paar leemms achter de rug eb. Bin ook wel weer op mien peuties terecht ‘ekoomm eur. Met Fritz goa’k neur et buutnland. Ik vlucht met mien stomme kop uut Kampm weg. Afrika ef meer zwárte pietn a’k ooit van mien leemm ezien eb. As bleekskeet krieg ik gow een goed idee oe as’t is um in de minder’eid te weezn. ‘Ie oln oe mond, en bemuuin oe narns mee!’ zeg mien mo. Now, deur ej wat an. Et Ollandse paspoort ‘ol ik stief vast en weiger een ander an’ebeudn soort, kieke wel uut!
An d’andere kante, van de wereld, ef ie een flettien ‘uurd. Op moandag giet ie met een ring an de vingers weer an ’t wark. En wat dut ie? Ei lut mien in mien eendtien achter. Ik ken gien ond, ik proat gien Engels of niks, ik wete niks en bin zo blond as ’t maar kan. Ik kieke vanof mien balkon neur beneedn en a’k in uus terug kom, ef zwárte piet zich met de sleutel in uus ‘eloatn. Lam van de skrik ol ik mien an de muur vaste en e’k mien árte in de kele zittn.
De vreemdeling mompelt wat, krup met burstels over ‘t parket en giet an de gang met poetsn. Ik kan net bi’j de telefoon koomm en belle Fritz, maar kom niet uut mien woordn. ‘Allo, …wat ej, bin ie det Siep, ….leev ie nog?’ As een skurre kraaie vertel ik em det d’r een gekleurde medemens deur mien uus an’t kroepm is. ‘Ach ja’ zeg ie ‘de skoonmaker, wa’k vergeetn te zeggn. Det zit bi’j d‘uur in!’ ‘Wat beduul ie, ik kan toch fedullemien zelf mien uus wel skone maakn?’ fluuster ik.
Sam ef een donkerblauw skoonmaakpákkien met rooie streepm, láppies um de knieën en sandaaln uut olde autobandn an. Ik knik maar ies eurdig neur em en loat mien niet kenn. De goeie Sint ef elk jeur weer zo’n stellegien um zich ene, mut goed weezn. Dit is dus de skoonmaakpiet. ‘Muj ook een mango?’ vroag ik. Now, zien donkere oogn zoln em uut de kop rolln. Met twee ‘andn nemp ie’m onderdanig an en buugt as een knipmesse. Ei lup met de kont achteruut de deur uut en rup zien Zoeloe-moat. Op de galleri’je slubberen ze saamt de mango op en as ie terug kump, lut ie mien zien rei’gien witte tandn zien. Net een bli’j kiend die een ‘and vol peperneutn ad ef.
A’k ziek bin, kump Sam neur binn en drukt mien bèdde van d’ene neur d’andere kante van de sloapkamer, ei mut immers boenn. Op zien knieën kump ie vlak langes mien ene. Et is 1968 en de tied van amparteid. Maar wat eb ik d’r mee an de pette?
Vier jeur later zie ik Sam an d’andere kante van de stroate loopm. As wi’j menare uut et oog verliezn, bin wi’j nog lange niet uut menanders genoade ‘evaln. Ik bin zo bli’j en skriwwe knoert árt: ‘Sam…Sahám’. Ei eurt mien boomm et verkeer uut, ziet mien springn en rup mien ook: ‘Madááááám’. Ik steek snel over, skeit an amparteid, gooi mien arms um em ene, bli’j da’k em weerzie. Maar dan begint ie mien ártverskeurnd te skrei’jn. Ik ook lippm.
‘Kump goed Sam, kump goed’ zeg ik onbenullerig. Mien God wat een ellende. Zol mien skoonmaakpiet nog leemm? Ei mos ies weetn da’k em nog lange niet vergeetn bin.
Now ja, maak d’r maar een mooi kienderfeest van eur.
TUSS’NDEURTIEN
