De veurige keer ef det tungegien eurdig wat lus’emaakt. Ie mun dus et fi’jne d’r van weetn. Menigene ef deur eign, of een ander zien skuld, een ongelukkien ad. Met zes jeur muj weetn daj niet zonder kiekn de stroat over kunn steekn. Maar as z’oe achternoa zittn, dan renn ie koste wat kost op uus an.
Tussn de Diekstroate en de Bloemwiek in, sjees ik met een rot gang de diek of. Achterin ef Kloas zien iesfebriekien, maar det is varre van mien gedachtn. Uut mien ooguukien zie’k de grote vulliswaagn net nog ankoomm. Ik wil allenig maar weg van die meid, stuk older en bruutoalder as mien. ‘K eb aar later nooit weer ezien eur. Die zal edacht em: ‘as ze mien in de kladdn kriegn zwei’jt d’r wat!’
De klap van links vuul ik niet. Det d’r een wiel over mien eufd ene giet en d’r ofgliert, mark ik ook niet. Net op ’t mement da’k de tong tussen de tandn eb, gef een joekel van een dink mien nog een dreun noa. De sjefeur remt uut alle macht en as Jacob Nurtels gien ni’je baksteenn ‘elegd ef, kuj now de remspoorn nog zien.
Moandag giet Dark met pesjoen. Nog nooit een krassien ad en now lup em een kiend veur de waagn. Elke dag giet ie met lood in de skoenn en een trussien droemm de trap op. De vrouw des uuzes, bli’j met bezoek, lut em binn. Saamt met een kletsmajoor die niet mag lulln is himmers niet veul an. Ei zit an de toafel en kliert on’andig met zien bezwiegien. Dikke traann rolln over zien verkreukelde bakkes ene en valn saamt met et kuukien in de koffie. Zien skolders skokkn en een snottebelle an een droadtien, kump langzaam uut zien neuze gliern.
“Man, ‘t is oe skuld niet ies, oe vake mu’k oe det nog zegn” zeg mien mo, asof ze vanof de buune teegn een dove prut: “t’is aar eign skuld. As die later old is, wet ze’t nog, det geev ik oe op een briefien” Iederene wat op een briefien geemm, maar skriemm, ….o maar.
As d’olde Dark mien in zien harms neur boomm drug, d’alve buurt d’r achteran, drupt et bloed op de trappe en wie mut det now weer skone maakn? Wie is d’r an de beurt met skrobbm? Mien mo trekt wit weg, niet um det skrobbm eur, en tante zeg: “goan ie maar weg” Op t’anrecht kek ze mien an en zeg: “kump goed, mundtien lus, …..loat mien ies kiekn” Overal zie’k de vieze smurrie op mama’s ni’je theedoek en sperre mien oogn wied oopm. “Gef niks Siep, eem een bietien skonemaakn” zeg tante, dikke warme boek teegn mien an.
De dokter zegt det ie’t niet kan nei’jn. Et mut gewoon weer an menander gruuin, maar dan wel zonder proatn. Wat is det veur’n kluns? Oe kan die mien zo verskrikkeluk straffn? Niet dood maar wel monddood. Ik kan nog niet ies fesoenluk skriemm. Die vrekte lei en griffel ek gien klap an. En dan zie’k die olde keerl an toafel zittn, met zien snotteneuze en denke; ‘man, flikker toch op. Lach toch ies det ik deur mien peerdestart ‘ered bin. Die leg buutn nog wel arns op de straote, gruuit vanzelf weer an.’
Ik wil wel det ie mien giet veurleezn, maar ei zit nog vierkant in zien eign skok vaste. Noa een week van det gesallemander skud ik al van ‘nee’ as de belle giet. Ik luustere nog liever achter de bank neur de Kilima Hawaainz, en det wil wat zeggn. “Murn-maar-eem-nie-meer-eur” zeg mien mo, …..snel en zaggies. In mien eufd proat ik aar wel tien keer noa.
Now, t’is toch wat.
TUSS’NDEURTIEN
