“Goj mee ’t bos in Siep?” Oh genoade, zit ie nog in de nachtponne en skrikkn oe lam.
Kiek ie op et steertkloakien, en koom ie in beweging, net oj een stroomsteutien ad em. Woar blef de tied. “Nee, ach, Theo is net weg met Tiemie, dus det ef gien zin” zeg ik. Loa’k et doar maar op gooin. “Vanmiddag dan?”
Dus, watsappien noar Theo.
Met bevreurn vingers belt ie mien en legt em neer. Det betekent; ‘ie mun eem terug beln ik lig op de rugge.’ Gelukkig disse keer niet. “Maar ik eb zo veule te doen” zeg ie. Sinds wi’j met pesjoen bin, bin wi’j nog nooit zo druk ewest, begriep ie det now? De dag is zo weer umme. Wat ek now allemoale edoan, vroag ie oe of, en dan leg die zokke van Theo nog op de toafel.
“Now, ie skoem et maar mooi op noar de volgende dag eur, kump goed” zeg ik. Ie kun wel an de gang bliem met oe geknooi, maar dan koom ie echt narns meer. Gien tied, ie eurn et zo vake, et ‘angt mien onder’and de strot uut. Det kump zo, bejoardn kunn niet opskiettn. Aj gien boekgriep em, giet alles op zien boern fluities.
“Doar ej ze, skiet ie op, ej alles now?” zeg ik. Instappm en weg weezn. Tiemie achterin bi’j de spaniel. “Evert, woar goj ene?” vrug Agaat. Et zol mien wurst weezn woar a’k ene goa, ik zitte goed. Recht uut, links of, langes de diek, Elleborg deur, Doornspiek, tot an de zandverstoevings. Oardig ende varderop pekeern, want as’t dreuge is, em z’allemoale ‘t zelfde veurneem.
Kiek, ie denkn det et overal zo’n grote blubberzooi is als in Kampm, maar det is niet zo. Goj een endtien varder de grens over, noar Gelderland, zakt alle reegn weg. Ie begriepm ‘t wel, maar denkn d’r niet an. Theo gooit de balle een ende vort, en meteen zien arm uut et lid. En dan kuj zien, daj niks meer weerd bin en et maar goed is da’k in die grote zandbak niet achter een ballegien an mut.
Eem later em wi’j nog een ‘ond op sleeptouw. Ik zeg: “Det is pas een ‘ond” Een mooie witte retrievert. Ik wil’m wel ‘em eur. Maar ja. Ei blef wel lange bi’j ons en goj toch um oe ene kiekn. De zwarver vret bussies grus met zand d’r an, want ef barstns veule durst, dus wi’j een ‘andtien sneeuw van achter de struukn loatn smeltn. Theo eem niet.
Noa verloop eurn wi’j vanuut Apeldoorn een mense skriwn, kump verdacht dichte bi’j. Die ond denkt; ‘Ie koom maar mooi neur mien op an, ik bliev ier.’ Een ‘eel slobberig veraal stek z’of, van weer een andere ‘ond die ook altied weg lup. Ej allemoale niks an, want ie kenn die ‘ond niet ies. De retrievert lup weg, neur een ander gruupien, ik eb alle begrip, bloast mien die tutterulle zonder waarskouwn op aar fluitien, zo allemachtig ‘árd en skril. Mien trommelvliezn trilln nog noa en ik zeg nog eem wat leuks veur de zundag.
Wi’j doen bi’j zullie nog eem een bakkien en det lup uut noar een glasien of twee met knoflookknabbelneuties en slap gelach. Thuus zeg ik: “gezellig eh, en wat een mooi plekkien eh?” “Uhuh, de dag is zo weer umme” zeg Theo. “Weet ik, …..en ie em niks uut’evoert” zeg ik, blik op die olde zokke. Ik eb wel emarkt det ie oardig snel leert en zeg: “Ik skoev et mooi op!”
De mazzel.
TUSS’NDEURTIEN
