Wi’j bin vast niet de enige stad woar de kleine ‘andelaar et onderspit mut delvn. Now leez ik toch det iemand een goed veurstel veur de binnstad ef. Et pekeern zol veur niks muttn weezn. Goat liever noar Drontn, want doar kuj gratis pekeern. Now denk ik toch det de beste man verget daj d’r ene mun riedn. Wat aj an pekeergeld spaarn, muj an de bezine uutgeemm. Det mos ik eem kwiet. En ja, ie mun dan ook wel van strak oln, want kwa olde gevels en mooie pándties is’t drie keer niks.
‘t Is wel zo det de grote ketens oe ongemarkt an de ketting leggn. Mooie pándties em we wel, maar ie bliemm om’oge kiekn, want onderan ontbrek de sjarme van een kneuterig winkeltien. Det alles niet bi’j et zelfde kan bliemm, begriep ik best wel, maar ik denk met veule weemoed an vrogger. Mien tante warkn bi’j Westerveld op d’Oldestroate. Alles was nog van ‘olt, met mooie olde pottn en flessn. De klantn die niet zo goed ter been waarn, of te lui, ‘addn een boodskappmbuukien. Daor stun alles in wat ze neudig ‘addn en tante maakn de bestellings kloar. De deuze wier an uus bezurgd en ov’erekend. Een vriendeli’jke loopjonge was in zien nùppies met af en toe een dubbeltien fooi.
Veule in die tied wier nog lus verkucht. In mien tied was De Gruyter d’r al, det was een zelfbediening op’t uukien van d’Oldestroate, teegnover de Plantazie. An d’andere kante was de mooie winkel van Sjamin. Paar trappies op en dan stun ie in de fraai verlichte zaak, woar de koekies en sukelagies achter glimnd glas uut’estald waarn. Ak d’r an denke, krieg ik de sukela- en vanilielucht nog in de neuze.
Et was een drukte van jewelste en ie mossn op oe beurt wachtn. Deurgoans gung et nogal netties, maar soms aj d’r wel ies ene die zo neudig veur mos kroepm. Ik was d’r een bietien bange veur, want mien mo ad nogal een árde stemme en gebruuktn dan woordn en uutdrukkings van buutn de stad. Doarnoa koj de stemming en de stilte met een messe sniedn. Boomop leggn ze gow de ritselnde zákkies met unsies kattetungegies of melk’azelneuties noast menander, saamt met een ‘alf pond haller’ande.
Bi’j et wol’uus gung wi’j eem kiekn of de knoopm d’r nog waarn. En ja eur. Ik eb instruksies ad, da’k stille mos bliemm en kriege nog een knip-eugien. Ik zat dus in’t komplot. Now, wie wol det now niet eh? De kneupies die mien mo van een olde jork ov’eknipt ad, gungn in een bewaard zákkien van ’t Wol’uus. In aar deftigste Ollands ef ze gow uut’elegd, det de knoopm toch niet goed bi’j de jork passn. “Ja ach, wat jammer eh. Maar natuurli’jk mevrouw, goat maar een paar ni’je knoopm uutzuukn” zeg det domme mense. De oldn gung weer terug in ’t vákkien van de wel wat duurder ewurn kneupies. Wat niet wet det niet deert.
Met mien va gung ik nog eem noar Telder, woar as now Koekaratscha zit, een mooi old pándtien. Et duurn altied lange, veurdet ie’t goeie skruufien ad en uut’eluld was. Ei vertuln nogal ies een skuine bak en soms was’t op verzoek, zo van: “Jan, ej d’r nog ene?” D’ele winkel ad metene skik. Zonder d’r wat van te snappm lachn ik maar stom mee. “Ej d’r nog een paar?” was een eel ander verzoek. Dan gung wi’j veur d’ele buurt reegnjássies aaln. Zelf dorvn ze bi’j Poortenaar niet noar skunnig onder’olds materiaal te vroagn. Papa kuch een flinke zak vol, en bi’j de deure ‘eur ik d’r nog net ene zeggn: “die keerl lust d’r wel pap van.” ………Now, avermolt zekers?
Now aju eh,
TUSS’NDEURTIEN
