Teegnswoordigs wil de mens metene beeld bi’j ’t veraal. An de verbeeldink lut et niks meer over en kump, aj oe suupien an’t opslubbern bin, alle hellende van de wereld oe woonkamer in. As d’r in Afrika een bult dooie studentn op de grond leg, slubber ie ov’estompt gewoon varder en zegn: “ ’t is toch wat”
Ook veur d’ooievaars is d’r eel wat veranderd en volgt de Grote Breur met zien web-kam et ele ‘ebbn en ‘oln en kump zelfs snagges middels hinfrarood meekiekn. Das mooi, ak ies een keer niet kan sloapm, goa’k kiekn of d’ooievaars nog wakker bin en d’r een klein kiendtien in ’t nest leg. De mystieke ooievaar ef altied status ad. Net as Sunnerkloas wat veur de kienders brung, kwam d’ooievaar wat veur de grote mensn brengn, en die waarn d’r lange niet altied bli’j mee.
Ik bin bli’j ver’eugd, det d’ooivaars an ons uus veurbi’j vliegn en ons niet ook nog ies een klein jonk de deur in drukkn. Ie ontgruuin det, en det zal de natuur wel weezn. Mooi om eempies zo’n puppien in de kienderwaagn te zien liggn, en muuili’jk niet eem zo’n klein ándtien vast te pakkn. Niet iedereen is d’r van ‘edient weet ie.
An mien olde ‘ándn kuj wel zien det et vellegien niet meer is zoals ’t was. Ik loat mien niks optrekkn, want wat muk dan met mien ándn? “Wat bin det?” vrug mien kleinzeune. Met zien vingertien drukt ie op mien aderties en trekt an’t taoje vel det van zelf een paar minuutn lang omoog blef stoan. “Det bin bepoalde teekns” zeg ik en metene is’t spann’nd. Zien eign ándties, ondanks det ie altoos in de pottegrond zit te vroetn, zien d’r eel anders uut. “Kuj niet vergeliekn” zeg Theo, maar det doej juust wel. Dus die stelling ej weer niks an. Ie kunn en mun alles vergeliekn um verskiln te kunn zien, ofweegn ‘iet det.
Vrogger stun ik vake met mien spillepeuties op één been teegn de muur an en één op de grond. Mien bi’jname wier dus al gow ooievaar. Ach, kienders slingern menander verskrikkelijke dingn an de kop, maar ik was d’r wel een bietien trots op en vuuln mien een soort van vliegnd vroetvrouwgien. Ik begun ook al met mien arms te fladdern en ef mien mo mien vertwiefeld noar de Balletskool ‘estuurd, totdat ik deur de rugge gung.
Met et soort mond op mond reclame in Kampm ej et ene mement spit, en kuj de volgende dag allenig nog maar kroepm. Kurt doarnoa zit ie verlamd in de rolstoel, totdat d’r ene bi’j wieze van spreekn an de deure kump um oe spietzn over te neemm, want noa’t amputeern van oe spillepeuties ej die skuugies toch niet meer neudig? Goed nei’js bi’j’t slecht nei’js, toch? Maar vroli’jk wur ie d’r niet van.
Eén eigien em z’elegd, kuj al zien, en d’r zal nog wel wat bi’j koomm. “Mooi det ze met Poasn een ei em eh, doar wur ie echt vrolijk van?” zeg Theo. Maar ja, z’em wel ‘ezegd det wi’j, net as bi’j de mensn, minder mooie dingn te zien kunn kriegn. Now ja, we bin toch al ov’estompt en kunn wel een steutien em. Aloewel, as’t um een dier giet, bin we nogal gow van de kaart of.
In elk geval bin d’ooievaars in Wilsem varre van ’t gerotzooi met vuurwark of en kunn z’in alle rust et kleine grut groot brengn. Weersomstandigeedn ej niet in d’and en kuj niet vergeliekn met vuurwark.
Eem een bákkien doen. Aju eh.
TUSS’NDEURTIEN
