“Auwauwauwau” skriw ik. “Wat ek edoan, wat ek edoan?”zeg Theo. Gek eh, det ie metene denkt det ie mien een skup verkucht ef. Det kump wel ies veur, as ie in zien sloap met de vijand an’t knokkn is, met zien skietgeweertien, maar ik eb allenig maar machtig kramp in de kuute en weet mien gien road. ‘K eb et zekers arft. Mien va skriwn ook midden in de nacht en vluukn d’r zo árt bi’j, det wi’j bange wiern. Mien mo zee dan árt: “wat ej, wat ej?” Altied twee keer achter menander en krieg ie gien kans op d’eerste vroag antwoord te geem.
Theo ef ‘ezegd: “Ie kun van alles skriem, maar veural niks over de privé ofdelink eur” Ei knep em zekers. Umdet et snagges veurkump en mien kuute onder de gurdel zit, kan’k det now nog lange niet privé nuum. En dan, ik praot over mien eign kuute, woar dan eempies wat mis mee is. Ik begriepe de paniek van mien va now best wel, en lache d’r ook niet meer umme. “Wacht maar, aj zelf kramp kriegn” zeeg ie dan, det skut mien dan weer te binn.
Vrogger wier ik met van alles arsenspuuld en umdet zullie dood bin, die kletsmajoors, wil’t nog lange niet zeggn det die stemmegies niet bliem deurdreunn. Die bliem arns in mien kop zittn, die gezegdes die as oe de grond in boorn, en det ándtien vol bemoedigings van dardn, die mien d’r van of’oln dak mien niet op de reels gooie. Niet da’k doar zin in eb eur, et lekt mien zo machtig rommelig en zo zielig veur de masjienist. Loatn wi’j now eerli’jk weezn, ie oem een ander niet bi’j oe moedwillige ofmars te betrekkn.
Et possetieve zuukn is wel ies muuili’jk en dan is et det ándtien vol bemoedigings woar aj oe an vast kun oln. En dan, wie ef d’r now gelieke? Is’t dan ook de zoevere woareid? Ja ja, wat een filesefie eh?
“Wacht maar, aj zelf old bin” kiek, doar zit wel wat in, maar aj jonk bin begriep ie d’r gien snars van. Det ervaar ie as gezanik an de kop. Et gung toch ook weer weg, die kramp, kom op zeg. Conclusie, aj wat te zeurn em, goat d’r ene van oe leeftied zuukn, die ef d’r begrip veur en een bak vol tied um te luusteren. Ook die kladde ongevroagd advies van wat aj d’r an mun doen, is uutermate interessant. Aj’t allemoale opvolgn, ej d’r een dagtoak an.
Ak eindeli’jk weer ies saamt met Timie buutnzuus goa blaffn, is’t duudeli’jk det de natuur in ene weke zonder mien, allemachtig de gang d’r in ef ad. Met al et on’eil in de wereld, is’t mooi um verroadeli’jk wisselvallig in mien mietiese bloesemwereld rond te dooln. Nee, zunneskien wil nog lange niet zeggn daj oe liefien uut kunn trekkn. Zo ef Theo dus een flinke strepto-optater, boom de gurdel wel te verstoan. De dochters em al vertuln wa’k allemoale veur papa mut goan aaln.
Toch geweldig det ze met zien aln op ofstand, zonder enig onderzuuk , purrecies weetn wat de stakkerd allemoale neudig ef. Siep springt dus gewillig op de fietse zolank as’t dreuge is en knalt amper teegn Annie an. En ja eur, ak van Theo zien snotteneuze vertelle, is’t gelieke mien skuld en eb ik’t em egeum. Now ja zeg, wat ’n hambietsie.
Wiesvingers, die mun ze d’r ov’aaln. ‘k eb van det liefien maar niks meer ‘ezegd. Soms muj gewoon eem stille bliem.
Now, allo eh.
TUSS’NDEURTIEN
