Dit is et veraal van dove ’Enk. Klinkt ofskuweli’jk en det is’t ook. Stelt oe toch ies veur, daj niks meer kunn eurn, of alles eel in de varte. Wi’j em ’m best wel ies vake uut’eneudigd eur, maar’t andere volk zee dan: “ei is wel een bietien vreemd”. Z’em wel gelieke, want ketak maakn is muuili’jk. Ei is d’r wel, en ei prut ook wel, maar knoert árt. Ie zoln denkn det ie et boomteuntien wil voern en as wi’j ies wat zeggn, zeg ie prompt: “wat zej?”
Ik ad al lange wel emarkt det ie mien melkprodukt in verongelukt veranderd ad, mien slagroom in een slagboom en mien muggnbeet in uutekleed. Lieve ‘elp, et lekt d’r zelfs niet op. D’elft van de tied roadn ie d’r maar noar. Alles wat as op ákkn eindigd, doar kuj van alles van bákkn. Een ‘egeum mement wier ie toch stillerder en stillerder. Ei kon goed luustren, maar verstoan, oh maar. Af en toe mos ie árd lachn, zonder det et lollig was.
Strukelend over Tiemie ek et dienblad met alles wat d’r op stun loatn valln. Enk veruurdn em niet en skruk van Theo zien noodsprong in de richtink van de koffie en de gedienn. “Eur ie mien wel Enk?” zeg ik, ies eem arnstig in zien oogn kieknd. “Wat zej?” kump d’r achteran. Dus ja, dan skriw ie wat árderder. Zo goan wi’j al een tiedtien met menander deur’t leem, één op één, luud en duudeli’jk, daj d’r pien in de kop van kriegn. Als det onder mantelzurg valt, bi’j d’r mooi kloar mee. Ie oln gien mantel meer over.
“Enk, ie mun et ies eempies noa loatn kiekn” zeg ik. Veur daj zo’n olde eignwiese knákkerd moteveert em, muj met oe varse gummie-ákke van de beste bakkerd nog wel een paar keer een anloop neemm. Veurige weke, kump ie an. Ie em nog nooit zo’n op’eruumd gezicht ezien. “Wat now dan?” vroag ik. “Kiek ies” zeg ie en wiest trots op zien ‘oorns. Aj goed kiekn ziej een paar kleine slangegies zittn. Onder de koffie vertelt ie det ie vogels eurt piepm. Tja, det doen ze, zekers in’t veurjoar. Ei eurt de wind in de boomm wei’jn zeg ie, met zien ‘and op ’t árte en kienderstemmegies. Oastig veegt ie met de mouw een traantien weg en glunderd als een kiend met een ieswoafel van Kloas, van een kwártien. Een nei’je wereld, die al joarn lank esleutn ewest ef, giet veur em oopm.
Wi’j begriepm det ie lange tied isoleert ewest ef. Zo stapsgewieze is ie weg’ezakt in de stille wereld van de doovn. ‘MUJ KOFFIE EM?’ zeg ik en ei valt mien amper van de stoel of. “Mense” zeg ie “ie oem niet zo te skriwn”. Stapsgewieze bin wi’j árder goan proatn. “Ja sorrie eur. Enk, ej nog wat vergoed ad?” det muj wel eem weetn. En ja eur, duuzend euro’s ef ie ad, en zelf mos ie vieronderd bi’jbetaaln. ‘t’Is toch wat, ef ie mien doar veur veertienonderd piek an de kop angn. Een duur gráppien, maar….. et is’t dubbelt en dwars weerd.
Aj een paar joar varder bin, is de jeugd an de beurt. Ik eur een auto ankoomm en trillnd veurbi’j riedn. Onderd meter varder dreunt ie nog noa. Wat is de beduulink doarvan? Is det al een dove, of ef ie een bizar verlangn noar ge’oorapparoatn? Ik zeg al: “aj nog goed kunn ‘oorn, dan bof ie”. “Wat zej?” zeg Theo “ej’t over koffie?” Giet mien geld kostn.
Now, kallem an eh! Aju.
TUSS’NDEURTIEN
