„Wi’j goan d’r eem tuss’nuut“ zeg ie wel ies. Niet daj arns tussnin zittn, maar vooruut maar. Veur grootolders is‘t meer andersumme en aj z’allemoale weer ezien em, koom ie d’r gow achter daj d’r niet tuss’nuut goan, maar d’r tuss’nin.
Eignli’jk begun et al vanof Kampm zuud. Untien was mee, lekker op’ewundn, grote tasse met zien bèdde d’r in. Over de grens mut ie det em, want anders muj een alf kaartien veur’m anskaffn, dus is’t een kwestie van ‚amme nooit niet‘. Zitt’ndn op de klapstuulties riedn wi’j ziedweerds. Pal teegnover mien zit een jonk stellegien woarbi’j ik mien ofvroage of zullie verkering em, of det et net uut is. Kon weezn det zi’j noar‘n uutvaart goan want z’em de beste plunje an, en dan muj de zoere gezichtn maar vergeemm, ie kunn nooit weetn.
Zo’n stellegien verkreukelde olde mensn veur oe neuze wur ie ook niet vrolijk van, die kostn himmers allenig maar geld. Theo slug een gat in de sniednde stilte en zeg: „Siep, hup, in de beenn, wi‘j bin d’r bi’jna“ De man van de toekomst kek varre veuruut, Siep is meer van de teegnswoordigeid, haloewel, in disse sittewasie loat ik mien gewillig hadvizeern.
Zwalknd stoa’k op de beenn. Genoade, de trein ef de gang d’r nog best in. En wat doej dan? Neem mien niet kwoali’jk, dan goj toch weer zittn? Ik begriepe niet oe aj zo snel onderuut kunn goan. Eb ik eem mazzel dak de rugzak an eb, det brek mien val nog een bietien. Veur dak de pootn weer onder mien gestel eb, sjurn d’r twee an mien harms en drukkn et klapstuultien noar beneedn, doar bin ze dan knap late mee.
De zoerproemm em now skik an d‚evalln vrouwe en is’t toch weer arns goed veur ewest. Deur ska en skande wur ie wies, en in dit geval met valln en opstoan. Noar beneedn giet vanzelf, maar opstoan is andere koek, det mark ik in Martha’s nei’je uus. Alles op kienders ov’estemd val ik d’r met een smakkerd achterover op en rop bi’j et opstoan et oakien van d’andoek uut de muur.
Beskeidn lut Martin mien alles zien en zeg det zien freund Freddie ezegd ef det de berzje suwède bekledink, niks veur kienders is, Herr Stoffierder wil’t wel veur een prikkien bekleedn. Trammelant! Ik zol eerst maar ies eem kiekn. Noa een lange reis met vier keer overstappm is’t een veroaseming um met oe niemendállegien met de beenn om’oge op de bank te liggn, een glas Sjatto Rilekso in d’and. Veur mien gevuul is‘t niet langer dan een seconde, maar ik dummel weg en maak een klein skukkien, en et alf lege, of Theo’s alf volle glas, glierd mien uut de vingers.
Bloedrode wien lup mien in de nekke, is’t gien zunde, tussen de bursies deur, de bank op. Alles skriwt tegelieke en ik griep et verkeerde láppien, van de kwielbek van d’ond. „Gow, gow“ skriwt Theo. In de beenn bink al lange, dus wak now mut weet ik ook niet. „Nee, nee, wacht“ zeg Marta. Ik stoa an de grond enoageld noar de poarsrooie vlekkn te kiekn en denke; det giet geld kostn. Bin hullie wel teegn kallemiteitn, zoals ikke, verzekerd? Martin grep de telefoon en noa enkele secondn zeg ie: “Eeh Freddie, ie kunn Moandag koomm, wi‘j bin zo varre eur“
Now allo maar weer eh. Ie eurn van mien.
TUSS‘NDEURTIEN
