Et is weer vekansietied. Kuj noar’t buutnland of niet, allenig of met oe beidn. Met een gezelskap of met oe undtien. ‘t Is lange nog niet vanzelfspreeknd det oe undtien mee giet en det kan ook altied niet. Ie weetn zelf wel det et oe een kladde geld giet kostn aj oe dierbare viervuutertien in een kwazie ‘ondn’otel achter de tralies zettn. Een bens, nuum ze det dink. Wie as det bedacht ef, mut ook een tik an de kop em. “Een kooigien kump bi’j ons niet in uus” zeg Theo “en ik wil onze Tiemie d’r ook niet in em, want ik wil snagges nog wel sloapm”
Want ja, dan ziet ie in gedachtn zien ond veur em met zien bruune eugies.
Noast em nog zo’n stumperd an’t keffn, en Tiemie die dan mee dut. Ja, zo simpetiek is ie wel. Twee keer op een dag een bákkien voer en af en toe ies eem op een modderig grusveldtien deur de knieën. Veur de rest kan ie an d’achterkante de vogels in de lucht bekiekn. Uut pure verveling zet ie’t op een concert in G mineur en kreg ie em compleet skur weerumme. Wat aj van sommige bloaskaakn wensn, overkump ons undtien. Ei kan de bek nog wel lus doen, maar geluud kump d’r niet meer uut.
Nienkes undtien, die skat, kon gelukkig bi’j aar vriendin lezjeern en ef et beste kiend aar niet vertuln det ie in een dolle nacht de leunink van de bank an flardns ‘evreetn ef.
Wi’j em ook wel ‘ondnbezitters woar as wi’j mee anpappm en det gebeurt over en weer. Onderand em wi’j een lange lieste van ‘ondngespuis die as een peusien bi’j ons op vekansie koom. Andersumme kan Tiemie dan weer in ruil veur een deusien sukela en een medalje bi’j een ander op vekansie.
Bedenkt oe astoeblief goed veurdaj een ond uut et asiel aaln. Goat niet op een mooie smuultien of, maar prebeer em eerst uut. Det kuj bi’j Hedo Ammers mooi doen, niet goed geld terug. Wi’j em Tiemie een paar joar uutprebeert en now pas em wi’j d’r een mooi undtien an. Ei was niet ‘esjipt en zodoanig met de grond geliek ‘emaakt, det zien verjoardag op elf September eskat is, muj noagoan. Umdet wi’j joarn lank ervarings met verskeidn soortn uusdiern em, kon wi’j em onder bepoalde veurwaardn in Eindoom opaaln, veurdet ie een spuitien zol em.
Met goed fesoen koj d’ov’standsbediening niet in d’and neem, want dan gung ie deur’t lint van angst. Doar ef ie natuurli’jk een optater mee ad.
Meerdere keern ef ie zien skarpe tándties in ons olde vleis ezet, en ef ie bezuukies bi’j ondnfluusteraars ov’elegd en wi’j menare verbundn. Veur et beskadigde besien was een knuffel een bedreiging, veural in uus. Dus ei zal wel in uus op zien falie ad em, ei kan’t niet zeggn. Volkoom uut’ongerd is ie, een ribbekast as’n wasbord en zol ie zien bak d’r bi’j opvreetn. Die mossn z’in ’t asiel op een oltn plánkien noar binn skoem.
Hinmiddels bin d’r een paar joarn overene en wet ie, net as Theo, da’k em niks doe. Det ie elke dag brùkkies kreg en ander vreetspul, en ik em narns in stop woar as ie niet meer uut kan. Ei wet ook niet meer det ie een jongien ewest ef, det mos ie eloas inlevern want ei gung ons an de sjouw. (Ach nee, Timie!) Met zukke starke driftn luuster ie niet noar oe boas, ie goan oezelf maar noa. Elke keer een tillefeuntien zo van: “Ei zit ier weer veur de deure” Gesallemander was gow ov’eloopm. Dus veur daj d’r ene neem muj d’r wel eem acht op geem det ie ulpm is, want anders bin ze vort.
Now, fijne vekansie eur, aju.
TUSS’NDEURTIEN
