Mogelijk is er gifgas gebruikt in Syrië. Mocht dat zo zijn dan is de vraag of het door de regering of door de rebellen is gebruikt. Dit is ongewis. De vraag wie er belang bij heeft om gifgas te gebruiken is duidelijk: dat zijn de rebellen.
Na twee jaar oorlogvoeren tegen de regering van president Assad is het enige wat er is bereikt: duizenden doden, veel gewonden en verminkten, grote stedelijke gebieden die in puin liggen, meer dan een miljoen vluchtelingen en (extremistische) rebellen die elkaar ook onderling bevechten.
Assad zal wel uitkijken om gifgas te gebruiken. Hij weet immers dat het gebruik van gifgas een alibi voor de NAVO is om met superieure vliegtuigen en raketten zijn imperium kapot te bombarderen; net zoals de NAVO dat in Libië met Gadaffi heeft gedaan. [In Libië ging het om luchtsteun om de bevolking te beschermen. Rusland was het eens met beschermingsvluchten. Dat de Russische toestemming door de NAVO misbruikt werd om een eenzijdige (bombarderings)luchtoorlog tegen Gadaffi uit te voeren, beschouwen de Russen als bedrog.]
De enige manier voor de rebellen om de overwinning op Assad te behalen is om (bombarderings)hulp te krijgen van de NAVO. Er is de rebellen beloofd: als Assad gifgas gebruikt, dan gaat de NAVO bombarderen. Dat bombarderen is voor de rebellen van levensbelang. En als Assad het gifgas niet wil gebruiken, dan is er altijd wel een manier om gifgas door derden te verspreiden. Eventueel door een geheime dienst van een ander land. (Frankrijk deinsde er in het verleden niet voor terug om in Australië een aanval uit te voeren op een ongewapend schip van Greenpeace. Hierbij werden mensen vermoord, waaronder ook een Nederlander. Frankrijk wilde de aanval doen lijken op een spontane ontploffing op het schip.)
Bewijsvoering of en door wie er gifgas gebruikt zou zijn, lijkt ondoenlijk.
Maar er is altijd nog het adagium: als er geen bewijs is, dan maken we bewijs. En dat zal ongetwijfeld de reden zijn geweest dat Syrië zich heeft verzet tegen het toelaten van onderzoekers op de plaats van het delict.
Uit de oorlogstaal van de ministers van Buitenlandse Zaken van Frankrijk, Engeland, Duitsland en Amerika kan geconcludeerd worden dat deze landen het eens zijn om een (bombarderings)oorlog tegen Syrië te beginnen. Ook Turkije wil meedoen.
Tot nu toe was president Obama zeer terughoudend om Amerika in een nieuw oorlogsavontuur te storten. Hij kent de politieke trukendoos. Bovendien hebben alle Amerikaanse militaire interventies van de laatste decennia tienduizenden jonge Amerikanen het leven gekost en voornamelijk chaos en politieke instabiliteit in de oorlogsgebieden opgeleverd. Daarbij komt dat Syrië geduchte politieke vrienden heeft: buurland Iran en Rusland. In Iran wordt Amerika gehaat als Satan Amerika. Verder ontwikkelt er zich een nieuwe koude oorlog tussen Rusland en Amerika.
Kortom een luchtoorlog tegen Syrië (op grond van een dubieus alibi) zal verstrekkende gevolgen hebben, vooral wanneer Iran en Israël erbij betrokken raken. En dat is niet denkbeeldig, want het Westen loert immers al een tijd op een gelegenheid om de Iraanse raketinstallaties (al dan niet met atoomkoppen) te vernietigen.
Centurion, 27 augustus 2013
