Een paar moand ‘eleedn bin wi’j met een leeskluppien begunn. Ik denke, Siep, ie kunn niet veur eeuwig achter de striekplanke bliemm stoan. Ummestebeurtn zuukt d’r ene van hullie een titel uut, en det mun wi’j dan allemoale uut’eleezn em de volgende keer. Dan bi’j die, en dan bi’j die. Een bákkien met een bezwiegien d’r bi’j, dan kuj d’r over in diskussie goan.
Zo em wi’j menare een bietien leern kenn, want wat aj leezn, doar ej wel een bepoalde menink over toch? D’ene zegt: “now, ik vind’t maar niks” en d’ander: “geweldig eskreum”. Mies ad een miesterieuze dikke pil uut’ezucht. Doar mun we’t nog ies over em! In ’t verleedn ad zi’j d’r al ies in ‘ebladerd, maar umdet et zo langdroadig was, ef z’et an de kant ‘egooid. Det stun nog in prima stoat bi’j aar op de planke, dus.
Et was niet zien bestseller, maar een veurig wark van die skrieverd, woar as veule goeds over ‘ezegd wier. Ik kan oe al metene verteln det et gien boek veur in bèdde is en daj d’r veur an de toafel mun goan zittn. Bi’j et eerste gedeelte ef d’r al ene ov’aakt en ‘ezegd: “kom op zeg, ik leze veur mien plezier” Zi’j vuuldn zich deur det boek ov’emárteld. Now ich dacht ook al bi’j mien eign, ‘man skiet op want zo koom ie niet varder en ik elemoale niet’.
De darde persoon was mien onder mien ‘uid ekreupm en ik argerdn mien moateloos over wat die zich allemoale in de kop ‘aaldn. Een endtien varderop a’k wel weer met em te doen, en noar moate ik varder in ’t veraal kwam dacht ik: “verek, woar zol em dat now an liggn?” Woar as de rest et in’t boek over ef, doar koom ie niet achter, maar wel wat ie denkt en wat of tie dan vuult. Et was zeg maar een echte zenuwpeeze en elke keer mos ie een siggret opsteekn.
Det kwam nogal vake veur, en geduurnde ‘t leezn, mos ik elke keer ‘oestn. “Ie wurn verkoldn gleuv ik Siep” zeeg Theo. “Ach man, ik bin an’t leezn” hantwoordn ikke. “Now, dan weet ik nog wel een ander mooi buukien veur oe” zeg ie “bestseller” Ach ja, ei zal’t weetn. bemuui’jal
Ov’ezien van de siggrettn, was die vent ov’ankeluk van dartien kuppies koffie op een dag en ja (vi’j ’t gek?) van sloapteblettn. Snagges maar deurwarkn, niet op tied eetn, en goat zo maar doar. En zweetn die keerl, ei dref zeg maar et bèdde uut. Warkelijk, et veraal grep oe an de strotte. Ik zal’t wel zeggn ook. Beklemmnd is’t, op zien minst.
Ei dut et zichzelf allemoale an eur, zoals zo veuln. Ie em maar één lief, en dan gaoj d’r zo mee umme. Allemoale oardige mensn um oe ene, maar gien ene is goed genog veur oe, ….wat denk ie wel? Kiek ies eem noar oezelf! Wat e’j an oe hoorkondes en ‘oge pesisie, aj elemoale allenig op oe treuntien koom te zittn, siggrette tussn de lippe, zukke klamme ‘andn met beeëmde vingers, daj oe kuppien niet meer vast kunn oln.
“Ebbietalluut?” vrug Ans Waterpas. Ik mos d’r wel flink mee an de gang, maar ik denke, ik eb in de wandelgang eurd det et árdstikke goed is, en ik geev et niet op. Be’alve in de kop van die stumpert, kuj zeggn det d’r gelukkig niks arnstigs is veur’evalln, en aj doar dan 600 kánties mee vol kunn lulln, en ie kunn oe buukien verkoopm, dan bi’j een echte kunstenaar.
Mien koffie wurd d’r kold van. Aju eh.
TUSS’NDEURTIEN
