Veurda’k varder goa met Theo zien ‘met de fietst noar Parijs’ veraal, neem ik eem een ziedstroatien. Det zal wel vakerder veurkoomm en skienbaar bin’k doar oardig goed in. Óf, ….ik eb et mien an’eleerd, óf…. ’t is árfeli’jk.
Ik weet nog wel det als mien breur ondeugnd was, ach ADHD, doar wistn ze vrogger nog niks van of, dan zeeg de buurvrouw, um mien mo gerust te stelln, “det bin allemoale arfsmettn”. Et mos toch arns vandoande koomm. In plaas van pillegies, die mossn veurkoom det ie deur de klas gung stuitern, ef ie af en toe billekoek ad, woarbi’j ie als een gek doar de kamer rendn en skriwdn als een mager speenvarkn met een vleisvurk in de rugge.
Bi’j noader inzien was’t vast wel arfeli’jk, want onze mo was net een warvelwind en stuiterdn met een rot gang deur ‘t uus en van de Gastuusstraote, noar de Groafskap, alsof’t niks was. Op ’t lange lest ef zi’j een rollator an’eskaft, als gespreksthema, want man die kon sjouwn, veural als z‘ellig was. Hahaha. Noa de lezink gisteroamd bi’j de bottnkrakerd, over ADHD, bin wi’j weer stukkn wiezer ewurn en begriepm det medesienn welliswoar zien plek ef, maar ook niet alles is. Soms bi’j gewoon uut belans en zullie doen zo veule uut de doekn, det d’r eerli’jk woar, een nei’je wereld veur oe oopm giet. Een wereld woar aj oe zelf kunn wurn, aj det nog niet bin, en zonder de last van piene tot oe recht kunn koom. Misskien kuj zelfs van oe leesblind’eid, wat betreft et Kamper toaltien, geneezn wurn.
Wi’j mun weer an de bak met erinnerings opskriem. Mens kan elke dag wel wat bezunders beleem, maar aj de penne d’r niet bi’j pakkn, bin ie’t niet allenig gow kwiet, maar de fiene kniepies die de geskiedenis zien kleurtien gef, wurd vaal en ongedefinieerd in et dool’of van oe arsens. Now, w’em wel eurd eu veule doar binn an de gang is. Elaas, mien skedel is wat an de kleine kant, dus al die arsns drukkn menander an de kante om de ruumte de kunn vindn. Vandoar. Oorlog in de kop! Dus doarumme bin wi’j d’r ies een paar daagn tuss’nuut um de zunne en een andere omgevink op te zuukn. D’r wiern gratis fietsies bi’j ‘eleverd en dan kan Theo zien dag al niet meer stuk. D’r zittn genog versnellings op det wi’j de glooiings langes de kust van d’Halgarve kunn befietsn. Et skarpe contrast tussn de route woar fietspaadn en heindeloze ‘oltn piern an’elegd bin en woar wi’j olde sukkels langes de grote weg toern, is skrikbaarnd.
Theo ef zien ‘elm niet mee’eneum en ik eb ook zo’n dink nog nooit niet neudig ad. Ik mos maar voar em uut goan riedn zeg ie, op det smalle richeltien noast die doar’etrukkn streep. De vluchtstrook is die diepe greppel d’r noast, of gewoon een groot gat. De busse waarskouwt ons wel netties als wi’j em langes ons ene vuuln sjeezn. Een alf uur doarnoa bin wi’j nog Purtegees doof van zien getoeter.
Maar wat een idee eh, oe vrouwe veurop loatn riedn, det als d’r oe vanachter ene boomop vlug, ei als eerste et leudtien legt. Wat een zjentelmen. Ja maar ikke dan? Ik kan mien toch niet veroorloovn elke keer umme te kiekn of ie nog ‘eeluuds achter mien an red? Mien stuur giet metene mee. Wat mekeert mien toch da’k elke keer maar weer et risico en havontuur opzuuke? Op det smalle rándtien goa riedn, alsof det normaal is, zonder ‘elm, met van die slappe strandslipperties met zo’n dingien tussn de tienn, meer niet.
Wurd vervolgt.
Allo eh.
TUSS’NDEURTIEN
