Aj van gevoar op de weg proatn dan muj ies noar Londen goan. Onze Lena wier veertig. Zo onderand kriegn wi’j olde kienders, maar skaamm oev ie oe doar niet voar. De tied vergiet en voar daj’t weetn …..now ja, ‘old d’r maar over op. In de stad wurd vuule meer ‘efiets als een paar joar ‘eleedn. Tussn de zwárte taxi’s en rooie dubbele bussn in, riedn moedige fietsers met een val‘elm op. Rugzákkien op de rugge en de broekspiepm in de klem.
Zullie em ier en doar zowoar ook een paar puike ‘uurfietsn stoan. Ie oem dus gien muuite in’t Engels te doen en stuntelig um een fietse goan vroagn. “Mister…uh, ken aai ‘uur een fietse van joe yes?” Ie neem wel oe leem in eign ‘and en ie kunn belln zo veule aj willn, ‘eurn doen z’oe niet. Bi’j de rotondes, hullie nuum det een ‘raundebaut’, goj links umme en overal maj an de verkeerde kante riedn. Et mut zelfs. Aj oe ‘and uut steekn, loop ie kans det ie d’r ov’ereedn wurd .
Now muj niet denkn daj bi’j Lena in een kringegien zittn met een gebákkien op oe skoot, dan zit ie d’r dikke noast. Aar partner ef d’r stiekem twee joar over edaon um een old autogien te loatn restereern en niemand die wat ‘ezegd ef. Det was wel mággies muuilik veur Theo, want ei lult in zien henthousiasme nogal ies zien mundtien veurbi’j. Ik weet ággies niet wat veur mark et is, in elk geval is’t d’r ene woar as zi’j gek van is en in’t knal horanje ‘espeutn, een mooi Ollands kleurtien.
Et gegil klunk toch eel anders. In plaas van um een spinne in de does, gilln zi’j now vanwege det autogien de buurte bij menander. Al gow stun d’r volk en ‘obbyfotograafn um ene en mossn zullie d’r soams een toafelkleed overene gooin um de passeernde auto’s, die haprupt op de rem gungn stoan, veurbi’j te loatn sjeezn. In plaas van een versnellingsknuppeltien in’t middn, ef Lena now een ummelige pook, voar op et dezburd, woarmee zi’j mut leern in de juuste richtink te roppm en roern.
In et autogien is’t net zo gevoarlik als op de fietse, dus wat maakt et uut a’k achterin de billn angstig saam kniepe. Doar et felle kleurtien em z’aar gelukkig gow in de smiezn, goan netties aan de kante en loatn aar op zien Engels met een glimlach voar goan. Anderen zwei’jn noar ons meisien en det stellegien sukkels achterin, en ik zwei’j maar net als die zoerproeme van een koneginne die als zullie em, zi’j kenn mien toch niet. Die was weer ies niet thuus veur een kuppien thee en een muffen, of oe als zo’n dink ook ‘iet. Een dreug keekien.
De verjoardig viel saamt met ‘Allowien. Et café det zullie ov’uurt addn, was skit-te-rund versiert, máár, dan wel met spinnewebbm, dikke spinn, en doodskoppm. D’r lag ook nog een bebloede ov’akte ‘and op de piano. Zekers wat mis ‘agoan. Allemoale bleeke spookn in de plee en a’k d’r uut koome stiet d’r een skelet in de rei’je, en kek mien griezelig an. “Pliestoemietjoe” zeg Siep. Ja wat muj anders, bange weezn en wegkroepm? Ze bin niet wiezer.
Wi’j bin al zo varre det zullie denkn det wi’j verkleed bin. W’em d’r niks an uut’egeum en toch skik. En skrikkn die lui. Allenig, de volgende murn zien wi’j d’r in de spiegel nog net zo bleekskeeterig uut. Ach ik zeg maar “pliestoemietjoe Siep” Altied netties bliem, ook aj d’r van skrikkn. Wurdt vervolgd…
TUSS’NDEURTIEN
