Wi’j mun maar een bietien voaran maakn, anders koom ie d’r nooit achter wat d’r allemoale op weg noar Parijs voar’evaln is. Want ja, doar gung et over, veur’t geval daj’t vergeetn bin. Ik ‘elp oe wel eur. Det is de zin van’t skriemm, d’ele zooi vertelln want wie weet wanneer et ov’eloopm is. Det wet gienene. Op d’eenweg, noar Londen, wa’k bli’j det et vliegtuug an de grond was, det za’k oe wel vertelln.
Woarumme zuliie een vliegveldtien middn in de stad em, is mien een roadsel. Eignli’jk mos Elisabeth det niet goed vindn maar misskien ef zi’j wel net zo weinig te vertelln als onze Willem en bin d’r bepoalde dingn woarals ze lak an em. W’em zo wel minder trein- , hondergrondse- en bussetied , um bi’j Lena te koomm.
Disse keer zat ik prins’eerlijk bi’j et raampien, voar de vleugel. Als Siepien wat kan zien ej gien last van det mense. Elke keer zeeg ik teegn Theo: “Kiek ies ‘oe mooi” Van boovm of is et warkelijk een droombeeld det an oe voarbi’j gled. Ie zien ‘oe als d’Ollanders alles netties in stukkies en láppies em liggn, glinsternde sleuties tussendoar. Een endtien varder zie’j nog net de kust, en dan goj doar de wolkn ene, totdaj d’r overene gliedn, doar woar de zunne skient en alles verblindnd lut skittern.
Hop’epofte zachte wátties, bluumkoalties en an t’ende pastelkleurige streepm. “Muj’s kiekn Theo, kiek dan” Maar ei zeg: “Mens, ie liekn wel een klein kiend, old oe gedeisd, ‘t is toch niet d’eerste keer” Als’t allemoale anders is, dan kuj toch best zeggn det et wat nei’js is. Ma’k d’r dan asteblief van genietn en op’ewundn weezn? D’r is genog rottig’eid en hellende um mien ene, da’k d’r bekant braakneigings van kriege.
‘Ulpeloze weezns bin wi’j. Zekers, et is niet allenig maar gevoar op de weg, in de lucht kan’t ook haprupt pats boem uut weezn. Ie kunn d’r van alles van zeggn, en ik weet niks van det karma-gedoe, maar als’t oe tied is, dan ej oe d’r maar bi’j neer te leggn. Doar ej dan ook gien tied meer voar. Elke anblik van skooneid, doar muj van genietn. Maar ja, aj oe oogn vol met troann em stoan, dan kan’t muuili’jk weezn um et te zien. Dan stiet oe kop d’r ook niet noar.
Doarumme maak ik d’r maar een kiekien van en neem de wolkn mee noar uus. Kan’k thuus nog weer ies zien oe mooi als’t was. Eindeli’jk kump d’r een gat in de dikke mist en op ‘t allerleste moment, net ak denke, oei et landinksgestel is d’r uut en ei ziet niks, zie’k det wi’j rakelings over d’uuzn vliegn en bats landn. Alles vlug met een rot gang noar veurn want de minibaan is vrekte kurt en zwart van de remspoorn. Sjonge jonge, ‘t-ek’ered. Uutloatgassn van ier tot gunder. ‘k eb de noagls in de leunink en Theo zien arm stoan.
En now koom ik an mien punt. ’t Is toch een voarrecht aj d’r met de fiets op uut kunn goan. Dan maak ie ‘erinnerings woar aj over noa kunn denkn, over kunn proatn en lachn. Want over oe galbloaze, haambei’jn, en likdoorns proatn, doar wu’j niet vrolijk van. Dus, op de pedaaln. Et kost niet veule, is goed veur’t milieu, ‘t is gezond en, ie maakn een stoaffien an woar aj van goan lachn. Vier keer voardeel van één dink.
Ik betwiefele of een peerd et zelde veur oe dut, want Elisabeth lacht niet zo veule. Ie mun natuurli’jk de kop vuule meer bi’j een peerd oln dan een fiets maar in Engeland em ze meer hontzag veur’n peerd. Waagt oe niet um d’r ene umvarre te riedn, maar een fietse…….ja en toch is een fietse vuule skonerder veur d’omgevink, want die sket niet van zich of. (Zeugien met die peerdn ! Man man.)
Ach ja, ’t is zo weer umme eh. Wurdt vervolgd.
TUSS’NDEURTIEN
