Monique Cunnen winnares zkv-schrijfwedstrijd Bibliotheek Kampen
Donderdagavond was de bieb het toneel voor de avond van het zeer korte verhaal. ‘De belofte’ van Monique Cunnen was volgens de driekoppige jury het beste van de in totaal 44 inzendingen. Het zeer korte verhaal dat gewonnen heeft stond als enige bij elk jurylid in de top 5. KampenOnline heeft het winnende verhaal voor u.
Tekst: Annelies Strikkers
Beeld: Maarten van Gemert
Naast de prijsuitreiking was het een avond met een vol programma. Gepresenteerd door Marieke van Bolderen en begeleid op gitaar door Maarten van Veen kwamen er heel wat bekende en minder bekende korte verhalen aan bod.
De jury heeft elk ingezonden verhaal zo onafhankelijk mogelijk gelezen. Zo kregen ze alle 44 inzendingen thuis gestuurd zonder naam, maar met een nummer. Elk jurylid moest een top 5 maken uit deze inzendingen, wat best een lastige klus was. ’De belofte’ stak volgens de juryleden wel met kop en schouders boven de rest uit.
Opmerkelijk genoeg komt de winnares, Monique Cunning, helemaal niet uit Kampen of omgeving. KampenOnline had de kans om haar een paar vragen te stellen.
Had je verwacht dat je zou winnen vanavond?
”Nee, ik had het totaal niet verwacht! Het komt als een grote verrassing!”
Waarom heb je meegedaan aan deze wedstrijd?
”Ik woon in Brabant en schrijf hobbymatig graag korte verhalen. Eens in de zoveel tijd kijk ik rond of er ergens een wedstrijd is, en dan stuur ik een verhaal in. Dit keer was het toevallig Kampen.”
Toch een eind rijden, vanuit Brabant naar hier?
”Het is zeker een eind rijden. Maar ik ben niet alleen voor de wedstrijd van vanavond gekomen. Ik heb een vriendin meegenomen en we hebben er een leuk dagje uit van gemaakt. We zijn heerlijk uit eten geweest en nu als kers op de taart deze overwinning voor we weer huiswaarts gaan.”
De jury vond jouw stuk het meest met ze doen, er zat volgens hun een ‘diepere laag’ in het verhaal, wat is die diepere laag?
”Ik zou het eerlijk gezegd niet weten. Ik schrijf mijn verhalen nooit omdat ik zonodig iets over wil brengen naar mensen. Dat de lezer er zijn eigen betekenis aan geeft en dat het bij elke lezer weer een andere betekenis kan zijn, dat vind ik het mooiste.”
Het juryrapport over ’De belofte’
”Een kort verhaal is niet per se een verhaal dat je snel uit hebt. Zo hebben we het winnende verhaal meerdere keren gelezen. Bij de tweede keer lezen ontdekten we een diepere laag die we de eerste keer nog niet hadden kunnen zien. Bij de derde en vierde keer konden we nog beter alle elementen uit het verhaal tot een geheel verbinden in ons hoofd. Misschien moeten we het nog een keer lezen en nog eens.
Een goed kort verhaal is niet alleen kort, maar roept een hele wereld op die buiten dat verhaal bestaat. Het wekt de suggestie van een volle roman en dat kan alleen door heel zorgvuldig je woorden te kiezen. Dat is in het winnende verhaal bijzonder goed gelukt.
Elk woord staat op zijn plaats. Er staat geen woord teveel in en ook niet te weinig. De schrijver onthult een heel mensenleven, met daarin liefde en verdriet en alles wat een mens mee kan maken.
En dat in zo’n korte scene. De schrijver gebruikt bijzonder goed getroffen beelden en bewoordingen. Erg knap gedaan. Het raakte ons recht in het hart. Het verhaal is dan ook zonder twijfel unaniem gekozen tot het beste zeer korte verhaal uit de 44 inzendingen. Er was geen discussie over.
Het winnende verhaal is beeldend geschilderd, met een gebroken penseel. Het portretteert een dierbare liefde. Waar is die vrouw wiens dunne stof om haar benen wappert? De schilder belooft haar eerst nog in de spiegel naar zichzelf te kijken. Het winnende verhaal is DE BELOFTE.”
Het winnende zeer korte verhaal
DE BELOFTE
De dunne stof wappert om haar benen; het kost hem moeite om achter zijn schildersezel te blijven staan. De wind ontbloot zo nu en dan een kuit en dwingt Gabriëlla de rand van haarhoed vast te houden, terwijl ze steunend op haar ellebogen onverstoorbaar verder leest onder de magnolia. Eén voet wiebelt boven de grassprieten uit.
Hij vangt de wind onder haar jurk en zet de zon vast op haar benen. Ongeduldig wacht hij af. Kijk dan naar me, Gabriëlla. Laat me met je mee reizen. Alsof ze zijn gedachten leest, kijkt ze opzij en staart hem aan. Zijn hand beweegt over het doek. Waarom gebeurt er niets? Hij heeft meer verf nodig, vlug. Druppels glijden langs het penseel, maken vlekken op haar lichaam, maar haar gezicht blijft een witte plek. Ruw smeert hij de verf met zijn hand uit. Het doek scheurt. ‘Waar ben je in godsnaam, Gabriëlla?’
Schreeuwde hij? Hij opent zijn ogen en herkent zijn woonkamer. Zijn handen zijn tot vuisten gebald, in zijn schoot ligt een gebroken penseel. Als hij opstaat, is daar weer die vage bekende die hem in de wandspiegel aankijkt: een gerimpeld gezicht met meer bruine vlekken dan op de magnoliabloemen na een late nachtvorst. Gabriëlla schrikt zich vast wezenloos als zijn tijd erop zit. Kon hij ook maar vijfenzestig blijven.
Hij zoekt de muren af naar het beeld uit zijn droom. Ze wilde niet dat hij alle doeken ophing. ‘Het is alsof ikzelf overbodig ben. Je hangt me maar op als ik dood ben,’ grapte ze. Nu beslaat ze de hele woonkamer en zelfs hun slaapkamer. Alleen de portretten waarop hij in één oogopslag haar gezicht ziet. Hij schildert haar enkel nog in zijn hoofd, maar ook dan ontglipt hem haar gezichtsuitdrukking.
Hij zet het raam wijd open, luistert naar de ritselende bladeren in de kruinen en kijkt tussen zijn oogharen door. Daar loopt ze weer, blootsvoets, strekt zich uit onder de magnolia – hij wil bij haar zijn! Soms denkt hij dat het bijna zijn beurt is. ‘Maar, Gabriëlla,’ verontschuldigend draait hij zich om naar de muur, ‘ik heb besloten me toch nog een poosje te verweren, tot ik weet wie die man in de spiegel is. Ik beloof je dat als we elkaar weer omarmen, ik je gezicht zal schilderen. Opnieuw.’
Zie ook:
• Ervaarmakelaar Marieke van Bolderen
• Troubadour Maarten van Veen
• Nederland leest
• Bibliotheek Kampen
