AFTELLEN
Terwijl ik in Caledon aan de bar zit te schrijven, loopt er een schattig bruin beestje onder de laptop door. Als ik mijn funky leesbril opzet zie ik dat het een angstig kakkerlakje is – kon zeker de keuken niet vinden – en mep hem heftig met m’n muismatje naar de Filistijnen.
Voor de verandering is het een keertje bewolkt en heerlijk koel maar zal de temperatuur later vast wel oplopen. We zijn ineens een beetje aan het aftellen en beseffen hoe veel meer we had kunnen doen en bekijken. We kunnen onszelf ook gek maken natuurlijk, zodat we helemaal niet meer weet wat nou wat of waar was, maar we hadden nog iets op de planning staan, iets dat heel goed met een kleine rondreis te combineren valt.
We verontschuldigen ons voor onze oude bekraste auto, hij is niet eens van ons – alsof we thuis een betere hebben – omdat hij tussen een reeks peperdure, blinkende bling bling auto’s van serieuze gokkers in staat, maar de chauffeur van het golfkarretje verzekert ons: “Nee nee, Puuzjot is goed!” Nu weet ik tenminste eindelijk wat voor merk het is. Wielen geeft je onafhankelijkheid en zo kan de familie in Kaapstad ook even wennen hoe het is als we er niet meer zijn. Beetje gemeen maar we nemen innig afscheid van onze allerliefste kleinkinderen, die het ineens heel gek vinden dat we weg gaan. Vaak worden we horen-toren-doof van de herrie – men beweert dat het normaal is – de volgende dag missen we het alweer, worden van het minste geluid wakker en denken dat het de jongens zijn.
Voordat we hier definitief afscheid nemen, zijn we aan ons volgende avontuur bezig, het is eerder een soort van missie. Google Earth geeft uitkomst bij het vinden van een bepaalde plek, zeg maar de plek des onheils. Het oord dat voor een heel gezin in een klap een einde maakte aan het zoete leven van daarvoor, waarna het nu alleen nog maar daarna kan zijn, met een bittere nasmaak. Het leven gaat doodleuk verder en men vindt er op nieuw voldoening en plezier, maar voor onze lieve buren in Kampen is het weer even overnieuw, als ze horen dat we niet alleen naar Zuid-Afrika gaan, maar dan ook nog, volgens het idee, er vlak in de buurt zijn.
In de eerste week rijden we al heel snel op de N1 en denken: “hee, dit is ie.” Het is echter een snelweg die zich van Kaapstad naar Johannesburg over 1400 kilometers strekt. In Kampen hadden we het fotoalbum van Karin nog een keer bekeken, maar hier herkende ik er niets van. Er zijn zo veel bergen en wegen en, naar gelang het jaargetijde en het zonlicht, kan het er van het ene op het andere moment totaal verschillend uitzien.
Het schoot me te binnen dat er op een van de foto’s iets op een groene berg geschreven stond, met witte stenen. Wat was het? Dat zijn van die dingen waarvan je weet dat het goed zou zijn als je het kon onthouden. We zijn toch maar mooi bevoorrecht met die WhatsApps. Goudini Spa is snel gevonden, het is er nog en kunnen we ook heel duidelijk zien dat de weg zich daar splitst en later weer samenvoegt met de andere. Al ben ik hoopvol, kan ik niet zeggen dat ik er een goed gevoel bij heb.
De snelweg waar het dodelijke ongeluk van de piepjonge Karin, die zo veel goede dingen van plan was, vond tussen Kaapstad en Worcester plaats. Een frontale botsing waarbij geen van de vier meisjes het overleefde.
We halen alvast ons hart op in Franschhoek en stellen het nog even uit, genieten van winkeltjes en vooral van de beeldende, inspirerende kunst. We zijn gewaarschuwd dat het er nogal prijzig is, maar hebben even buiten de stad toch nog op de valreep redelijke accommodatie gevonden en kunnen er een frisse duik nemen, dat wil zeggen, als het je niet stoort dat een hyperactief, Scandinavisch Laatlammetjie z’n bommetjes oefent. 
Als de warme avond valt besluiten we in een tapas restaurant iets te gaan eten. Alle kleine gerechtjes die ze voor ons klaarmaken en plechtig voorschotelen zijn overheerlijk. Zonder twijfel staat er een prima kok in de keuken zijn stinkende best te doen.
Van wijngaarden omringd bestellen we er een glaasje huiswijn bij. Als de onvermijdelijke rekening wordt gepresenteerd, is het even schrikken na het slikken. Het was te doen en vast terecht, maar de wijnprijs was per glas nog duurder dan wel twee flessen. “Jullie zien er ook echt uit als toeristen” zei iemand lachend. Behoren die dan afgestraft te worden?
Buiten de schoolvakanties om, kom je allerlei toeristen tegen. Sommigen hebben hun rollators niet bij zich, dat is te merken als ze zich overal aan vasthouden, vaak onhandig aan elkaar. Ze duiken bij aankomst snel de wc in, hebben natte lapjes bij zich, bestellen vaak hetzelfde, vragen naar mayonaise en blijven dan lang zitten. Misschien is dit ooit de oorzaak geweest om de wijnprijs aan te scherpen, want tja, hoe veel van die ouwetjes komen volgend jaar nog weer terug?
Even is er onenigheid over de middelste ontbijttafel, die met het beste panorama-uitzicht op de bergen en het zwembad, de grote klei pot en de scharrelende parelhoenders. De madam van het etablissement wil ons heel beleefd in het verdomhoekje drukken, aan de andere kant van het huis. Achtertuin, telefoondraden en een paar andere goedmoedige, buitenlandse zielenpieten die het niet voor het zeggen hebben.
Intussen heb ik het nee zeggen wel geleerd en houd mijn spillepoot stijf, gaat heel makkelijk, vooral als Theard de achtertuin begint te verbloemen alsof het de tuin van Eden is en ik erop zit te wachten om foto’s van slaphangende telefoondraden te maken, kom op zeg.
De saggerijnige Deen zit vermoeid in zijn eentje, zijn ongeschoren peper en zout gezicht op onweer, aan de lange tafel voor tien personen, zijn IPad op de hoek van het spierwitte, kunstig gehaakte, maar scheef hangende tafelkleed. In een verwoede, vlijtige poging er nog een ster bij te krijgen is er een en ander gehaakt, geknutseld en gefrutseld.
Sinds gisteren is meneer nog steeds niet opgeknapt en neem ik aan dat die ruzie nog niet is bijgelegd. Tergend aarzelend zegt hij uiteindelijk dat zijn familie zich waarschijnlijk pas veel later bij hem aan zal sluiten – had ik ook gedaan – maar ben toch blij met zijn welwillendheid de tafel met ons te willen delen. Zonde, hij schijnt zich niet bewust te zijn van het uitzicht, de mooie vogel met lange zwarte staart en het oneindige blauw erboven. Elke schrapende lepel verstoort de natuur, elke kuch komt als een schending binnen. Het Schotse echtpaar fluistert ingetogen, maar tenminste glimlachen ze erbij. Haar ketting zit strak om haar hals, misschien dat ze het daarom een choker noemen. Schotse ketting waar je het Spaans benauwd van krijgt.
Als ik dan heel onschuldig ga verzitten, meestal doe ik dat zo, prikt er plots iets heel gemeens een gat in mijn vinger. Het kwaad straft zichzelf. Nader bekeken, na de vinger – even flink in knijpen -zie ik aan de rand van het kussen meerdere spelden zitten waar het nog door de naaister dicht gestikt had moeten worden. Ik laat mezelf niet zo gauw doodbloeden en als ze daar geen gewoonte van maken vind ik het wel goed zo, maar nu blijkt Theard het toch noodzakelijk te vinden om er even een charmante melding van te maken. De man heeft een verbaal talent.
Daarna heb ik weer het onaangename gevoel dat men zich ergens bij mij in wil dringen om iets goed te maken en ik op mijn beurt de nerveuze dader – buigend als een knipmes – gerust moet stellen, voor het geval dat er nog ergens een ster afvalt. Dat is met een extra stukje watermeloen echt niet zomaar goed te maken. Theard geniet dan wederom van die welgemeende excuses en dat diepe intense, maar eigenlijk wel terechte, tentoongestelde schuldgevoel en ik op mijn beurt weer van dat opgewekte sussen van hem, omdat het zo erg nou ook weer niet was.
We rijden terug naar Paarl om bij de Info advies te vragen. Ach, je steekt er altijd wel iets van op, sleept er folders weg en ontmoet enthousiaste, behulpzame mensen. We volgen hun goede tip op om naar Kikka te gaan, een fleurige winkel waar je niet alleen kunt eten en drinken, maar ook cadeautjes en bloemen kunt kopen. 
Het heeft een vriendelijke uitstraling, veroorzaakt door mensen die met mooie en lieve dingen bezig zijn. Een allegaartje van banken en stoelen die, net als de Zuid Afrikaanse mensen ondanks hun grote verschillen bij elkaar passen. Als het lukt, dan lukt het.
Weer rijden we op de N1, niet zomaar een weg, een Tolweg, dan de lange donkere tunnel in, dwars door de bergen. Ze slingert zich, rolt op en neer door grote schilderijen, kunstwerken der natuur. We zijn zo stil als voortrekkers, het is spannend en vreemd genoeg ontroert het ons. We rijden langzamer, worden ingehaald.Dan komt de uitgestrekte vlakte, het nog felle licht en de driebaansweg. De ene keer aan onze kant twee banen, de andere maar een. Om en om, en soms mag er van één kant ingehaald worden, af en toe blijven automobilisten onnodig langs de middenlijn rijden.
Dan zien we in de verte links de berg, met heel duidelijk
stenen en zegt Theard ook meteen: “hier is het!” “Voel jij dat ook?” vraag ik. “Ja, dit is de plek, ik mag hier niet stoppen” Hij stopt toch, staat op de smalle vluchtstrook. De bloemen, ze liggen voor de achterbank, mooie protea’s dat past bij dit land, Karin had ze mooi gevonden, ze blijven lang goed. Camera, ik had beloofd foto’s te maken, schiet op, er ligt een grote steen. Nog even, nog even. Het is zo mooi hier, het doet zo’n pijn, ik schiet vol. Hier was het.
Ik voel dat onze buren ons volgen, hoe belangrijk het is dat ik vertel dat het gelukt is. Een knots van een vrachtwagen rijdt rakelings langs de auto en Theard zit even heen en weer te schudden, schreeuwt iets onverstaanbaars en weg zijn we weer. “Levensgevaarlijk hier” zegt hij “moet je hem zien” voor ons rijdt een vierwiel-aangedreven auto langs de middenlijn, van de andere kant mag je inhalen. Er gaat van alles door je hoofd. De rust is moeilijk te vinden maar als we de bocht door rijden, schijnt de zon door de wolken heen, werpt hoopvolle stralen tussen de bergen door.
Het dorpje Greyton zorgt met haar snelstromende bergwater door smalle goten, voor de balans en het terugkeren naar de vruchtbare aarde. Bij de ingang staat een bordje dat we omwille van kinderen en dieren langzaam moeten rijden, de hartjes zijn vervaagd. Ik had al wat interessante kruisingen onachtzaam over zien steken, maar als we er weer eens op een terrasje zitten loopt er zo maar ineens een paard voorbij, met een hoogbenig veulentje ernaast, ze verdwijnen samen om de hoek. Moeder en dochter. Het ging zo snel.
Simone
