“Road ies wat mien now bi’j de kezewinkel overkump?” zegt Theo. Ach ja, doarumme kek ie zo nèzerig als ie thuus de keze op toafel ziet stoan. Die ef natuurli’jk onder ´t lulln weer ies de balleg vol ‘epropt, ie weetn wel oe als det giet. Net doen alsof ie wat bezunders zuukt, van alle skaalties pruumm en dan deruut goan, zonder ook maar een klein tuutien zolte pinda’s te koopm. Skánde.
Zi´j zag d´r piekfien uut zeg ie, een bietien deftig. In et modewuste Kampm zie´j d´r gow deftig uut en sja, ei is an mien ‘uuspak met pullekies gewend. Een vriendinnegien van mien was’t. Zal wel van Feesboek weezn want ik ken gien deftig mense. “Ik dacht det ie in Parijs waarn” zeeg de vrouwe. “Kiek Siep” zegt Theo “ie zettn de mensn op et verkeerde been. Ieje met oe teegnwoordige tied, kuj niet ies an de voltooidverleedn tied beginn?” Achtersteveurn zekers.
Aj in et ‘now’ leemm kan’t muuili’jk wurn en dan, wat is’t verkeerde been? Links of rechts? Ie kunn wel ies abuis weezn en de tied woarin et veraaltien speult uut oe blikveld ‘oln. Doar kuj oe als lezerd beterder maar niet te veule in vastbietn. Als et eenvoldig was um met een sleur’ut en een spychopaat van een‘ond langes de weg te snurn, plekkien te zuukn en det dink volgens waterpas keersrecht op oe an’eweezn plase neer te zettn, zol ik alle hervarings a la minuut op kunn skriem.
Een goed deurdrungn stoofpöttien muj ook langzaam tot zien fatsoenlijkeid brengn, van alles en nog wat an toevoegn en lekker loatn suddderen. Theo is nog niet onderweg en ik mut eerst nog oefenen. Machtig mooie dag em wi’j uut’ezucht. D’oge Veluwe is niet te varre, en als et niks is, bin’k gow weer thuus. Ruumte zat bi’j de Poazeuvel in Vier’oltn, met zien Rode Valknnest en de Zunne’al.
An’t Frusselt ligt et veurmoalige kamp’uus en terrein van d’Arbeiders Jeugd Centrale (A.J.C.) Zullie em in 1922 die kale ‘euveltop ‘ekucht. Toen al ‘De Poazeuvel’ ‘enuumd, umdet d’r met Paosn een groot vuur op de bult an‘esteukn wier. Umme de bult wier een tentnkamp in’ericht, woar in de vakantie de A.J.C.ers murnroodachtige vársies zungn, met jolige begeleidings van gitaarn en een joekelelie.
Gelukkig oeft onze papa niet mee te maakn da´k doar ewest bin, in’t rode nest zeg maar. Man, ei zol ons blauw anloopm. Ad de beste man zich in de geskiedenis van die lui verdiept, det et kamp’uus deur middel van et plakkn van zegelties van twee en n´alve cent bi´j menare spaart is, was ie misskien wel overstag ‘egoan en ad uut volle burst mee’ezungn: Veur’t donkere bosch, an de wiede ’ei, machtig beskarmd en toch heindeloos vri’j.
Thuus eem et op en neer drei’jn oefenen en em van de trek’oak ofroppm.
Zo lukt et oardig um ons ‘uusien op wieln netties neer te zettn. Eem vriendeli’jk noar de buurn knikkn en wi’j goan als ervaarn kampeerders ons stoere gángegien. Anwiezings van “nee, zo, ierene en kalleman” sloa’k metene in de wind, wat ej d’r an. Eerst maar ies eem de deure lus, et bánkien d’r veur en dan kuj koffie zettn. Zie, ei mut weer eerst noar binn, ikke d’r achteran en metene stiet de vergoane wereld op zien kant.
Alles wat vast zit veruurt zich niet, maar wat lus is flikkert met een rot gang achterover noar de lege kante ……….en det bin wi’j. Ik bin nog niet zo varre da’k Theo boom op mien wil em en spring d’r metene weer uut. 
Als ie uuteindeluk, tussen ’t plastiekn vliegngedien deur, d’uutgang kan vindn springt ie wonder-boom-wonder als een bronstig ‘ert over mien en et bánkien ene.
De galmende ‘Illegomse buurn noast ons – ski’jt an Sonja Bakker – springn als een kromme speer uut de krappe klapstuulties en ons ‘uus giet van peniek vanzelf weer rechtop stoan. Toch maar eerst eem zien peuties uutdrei’jn. De mazzel eh, spreek oe.
Siep
Comments are closed.