Villa Kakelbont
De zomer lijkt, na weken regen achtereen, eindelijk doorgebroken. In ons land gaat dat vrijwel altijd gepaard met een temperatuurverdubbeling binnen anderhalve dag. Broeierig warm is het in de binnenstad. Op het bankje voor de Juttershoek daarentegen is het aangenaam vertoeven. Niet alleen door een licht briesje, meer nog door de – energieke – eigenaresse, Xandra Ockers. Zij lijkt zich niets aan te trekken van de hitte. Of ik koffie wil. Of thee? Of toch liever water? Eenmaal zittend op hét bankje vertelt Xandra. Eerst over haar ‘Guerillatuin’: “Of kan ik dat beter niet vertellen…?”, vraagt ze met een knipoog.
Guerillatuin
“Oftewel mijn stadstuintje!” Ik ontken niet dat ik eerst een paar keer om me heen moet kijken, voordat ik de ‘Guerillatuin’ ontdek, zoals Xandra de vierkante meter tegenover de Juttershoek ook wel noemt. Mijn oog valt op een aantal gejutte voorwerpen die er in staan. “Ja, ik dacht laat ik er wat gezelligs van maken! Zo’n suf verbodsbordje met poepende hond erop is geen positieve boodschap. Van een tuintje als dit wordt iedereen blij! Wat ik zoek is nóg een bankje om daar neer te zetten. Het is zo heerlijk om er plaats te nemen en een praatje met willekeurige bezoekers of passanten te maken, ongeacht waar het over gaat. Het gesprek. Dat vind ik zo belangrijk! Niet alleen vertellen, maar natuurlijk ook luisteren. Naar elkaar. Het haalt hardheid en vooroordelen jegens elkaar weg. Hoe meer bankjes, des te beter! Het liefst creëer ik een ontmoetingsplaats in en om mijn winkel.” Wat het in mijn beleving al min of meer is. In de luttele vijf minuten dat ik op het bankje zit ben ik al tientallen keren spontaan begroet en aangesproken. De knusheid van de winkel vol met verhalen vindt als vanzelfsprekend zijn weg naar buiten. Alsof iedere klant, buurtbewoner of toevallige voorbijganger verlangt naar het gesprek”.
‘Wat eb meeneemt, brengt vloed terug’
“Mijn roots liggen in Soest en Baarn”, vervolgt Xandra haar verhaal. “Al op vrij jonge leeftijd ben ik gaan varen. Mijn toenmalige partner ontmoette ik bij de Bruine Vloot. Overal in de wereld zijn we met onze twee zeilloggers geweest. Uiteindelijk hadden we een rederij met twee zeilende charterschepen. Helaas moest ik deze, als gevolg van onze scheiding, verkopen. Dat was afgelopen februari. Een maand later startte ik met De Juttershoek, waar ik – naast nautisch antiek, curiosa en souvenirs – ook veel zelf-gejutte spullen aanbied. Mijn passie is jutten”.
“Wacht…. ik laat je iets moois zien!” Snel haast Xandra zich de winkel in om terug te komen met één van haar gejutte schatten. Een steen, gevonden aan de oevers van de IJssel, die nu als hanger dient. “En het mag niet op alle plekken he! Dat jutten langs de IJssel! Ik dacht dat oprapen mag, maar kreeg verdorie een bekeuring van ‘Ko de Boswachter’! Ook een drive van me trouwens; van oude dingen iets nieuws maken. De winkel heeft daarnaast verzamelingen en speciaal ingekochte partijen. Allemaal met ‘het water’ als de bindende factor. Ook het contact wat via verhalen met mensen ontstaat, vind ik geweldig. Ik ben gek op verhalen. En laat ik nu allemaal spullen hebben met een verhaal! Laatst was er iemand in de winkel en die vond een knopenbord met daarin een zelfgemaakt scheepje. Die persoon herkende het als het schip waar zijn vader ooit op voer. Bij de opening in maart heb ik de winkel natuurlijk een nautische doop gegeven: een fles champagne op de gevel kapot geslagen. Familie en vrienden waren erbij. Het was niet alleen de start van een nieuwe zaak, maar ook de aftrap van een nieuw leven, waarin ik alleen die mensen uit het verleden meegenomen heb die ook passen in dit leven.”
Wens
“Wat ik droom, of noem het wens, is een ‘Villa Kakelbont’. Wie kent deze villa niet? Een droom die vanaf mijn 22e steeds voorbijkomt. Ik zag vol afgrijzen steeds meer bejaardentehuizen om me heen ontstaan en bij de gedachte dat dit ooit ook mijn eindbestemming zou zijn, liepen de rillingen over mijn rug. Een ‘Villa Kakelbont’ zou ik graag nu al willen hebben. Bedoeld als een soort van meegroeivilla. Ik zou zo’n villa willen kopen met een aantal vrienden om daar gezamenlijk in te wonen. Samen, maar ook met onze kinderen. Jong en oud door elkaar.
Diversiteit in leeftijd doet bruisen, verbinden. Ook zou ik ‘Villa Kakelbont’ willen zien als plek van ontspanning, rust en zingeving. Er mag daar worden gelachen. Gehuild. Jezelf daar mogen zijn en je veilig voelen. Wat ik mijn kinderen leer is dat het goed is om een eigen mening uit te dragen. Schaam je er niet voor als deze afwijkt van hetgeen de menigte vindt. Ik leer dat het krachtiger is om geen meeloper te zijn. Dat maakt je weerbaar. Dat wil ik laten ervaren. En het liefst dus in (een) ‘Villa Kakelbont’!”
Schatkaart van Kampen
“Toerisme! Zet Kampen meer op de kaart! En verbind de Hanzestad met het water, de IJssel. Bijvoorbeeld door een mooie promenade langs de IJsselkade aan te leggen met het doel meer toeristen aan te trekken. Dat resulteert in bedrijvigheid. Of maak van de voormalige Theologische Hogeschool een restaurant of hotel. Momenteel werk ik aan een plattegrond voor Kampen. Niet zomaar één: nee, een driedimensionale. Dus één met diepte. Het wordt de schatkaart van Kampen. Op de kaart staan tekeningen met mooie beelden, leuke winkels, plekken en bezienswaardigheden. En geloof me, daar kan best nog wel meer bij op!”
