De 21-jarige Shabnam Ahmadi is samen met haar ouders, broers en zussen vanwege de situatie in haar moederland Afghanistan naar Nederland gevlucht. Nu woont ze in de vluchtelingenopvang AZC Dronten en leert ze Nederlands. Shabnam vertelt in haar eigen column op KampenOnline haar verhaal, hoe is het om een vluchtelinge te zijn? Dit doet ze op geheel eigen wijze. Deze column is met behulp van de redactie en Shabnams docent Nederlands geschreven.
________________________________________
‘De grote stilte’
Mijn naam is Shabnam en ik ben een Afghaans meisje. Ik woon met mijn familie in Nederland, als asielzoekers in het opvangcentrum in Dronten. Onze cultuur is anders. Ik ben als lid van het Hazara volk opgegroeid in Afghanistan, een land in grote oorlog. Over het algemeen geeft niemand ons de aandacht. In Afghanistan heeft discriminatie het hoogste niveau bereikt. Hazara’s worden gediscrimineerd vanwege het feit dat ze Hazara en sjiiet zijn. Zo was bijvoorbeeld een schaap van de Kochi (Pashtun bevolking) kwijt. Tien Hazara’s worden hiervoor gevangen genomen, terwijl niemand van de Hazara’s het schaap heeft meegenomen.
Afghanistan, het land dat vrouwen het meeste schaadt… Zoals de vrouwen Farkhonda en Shokria. Farkhonda is beschuldigd van het verbranden van de Koran en daarom na o.a. steniging en mishandeling meedogenloos vermoord. En Shokria… Haar misdaad is dat ze sjiiet is en een Hazara. Ze is ook vermoord en niemand die haar verdedigde. Haar lichaam werd naar het presidentieel paleis gebracht. Daar zeiden ze: ‘Waarom hebben jullie het vlees van de slager hier gebracht?’. Vervolgens werd het vuur op de menigte geopend.
Vanwege de overeenkomst tussen de Afghaanse president Ashraf Ghani en de Europese Unie moeten vluchtelingen terugkeren naar Afghanistan. Maar naar mijn idee is er geen sprake van overeenstemming, maar van een goederentransactie. Een vluchteling is koopwaar, iets wat je kunt kopen en verkopen. Ze zeggen dat Afghanistan veilig is en dat vluchtelingen terug kunnen komen, terwijl provincie na provincie ondergaat aan de gevolgen van terrorisme. Dagelijks worden tientallen mensen ontvoerd, hun leven is in gevaar…
Volgens Ahmad Behzad, lid van het parlement en de Jonbesh Roshanie groep, is er één veilige plek in Afghanistan en dat is de Kabal Polcharkhi gevangenis. Er is namelijk één plek waar terroristen niet naar toe hoeven en dat is de gevangenis. Maar eigenlijk is voor ons het hele land een gevangenis. De situatie is zo slecht dat niemand zich tussen het district en de hoofdstad kan bewegen. Van de ene provincie naar de andere is helemaal onmogelijk. Door de problemen die door de terroristen zijn ontstaan, zijn wij illegaal naar Nederland gekomen. Een reis van gevaar en angst. Een reis waarvan het onmogelijk leek om het levend door te komen. En na alle pijn komen we dan aan in Nederland… In een land waar we niets weten van de mensen, van de cultuur, niets. Dat is best moeilijk.
Inmiddels heb ik ontdekt dat de Nederlandse mensen vaak volgens vele regels leven. Dat respecteer ik, want in Afghanistan zijn er geen regels en daarom gaat het niet goed. Ik vind het fijn om hier in Nederland te zijn.
