Veel dingen zijn ontzagwekkend, maar niets is ontzagwekkender dan de mens (Sophocles)
Zie het als een uitnodiging tot verdieping in je eigen gedachten. De columns die ik schrijf zijn enkel bedoeld als een stukje bewustwording en hebben in geen enkel opzicht de intentie te krenken of te kwetsen, maar onder andere om ook verschillende maatschappelijke taboes bespreekbaar te maken. Het is in mijn ogen onmogelijk een volledig mens te zijn, wanneer je niet bereid bent de dialoog aan te gaan over alle aspecten van zowel het leven, als de dood. Vanuit de gedachte dat we allen gelijk zijn en dezelfde basisbehoeften hebben, mogen we het respectvol met elkaar eens en/of oneens zijn.
Voor degenen die bekend zijn binnen de gespecialiseerde GGZ zal het geen onbekend verschijnsel zijn; Wachtlijsten. De afgelopen jaren is het er niet makkelijker op geworden om de juiste hulp te krijgen op korte termijn. Voor niet complexe psychische zaken zijn er allerlei (kortdurende) trajecten, waarbij vaak vrij snel ingestroomd kan worden. Helaas wordt het allemaal een stuk moeilijker wanneer je een psychische aandoening hebt die intensieve(re) begeleiding en hulp behoeft.
Door het oplopen van het eigen risico en het feit dat een paar jaar geleden veel hulp niet volledig werd vergoed, zijn veel psychiatrische patiënten zorg gaan mijden. Juist in de jaren waarin de recessie in ons land stevig om zich heen sloeg en meer mensen met psychische problemen begonnen te kampen, werd het ook nog eens moeilijker om hiervoor de juiste hulp te vinden. Waren de wachtlijsten voorheen al lang, nu zijn ze nog langer geworden. Een jaar wachten op de behandeling die je als psychiatrisch patiënt zo nodig hebt is geen uitzondering. Tot overmaat van ramp komt het dan ook nog dikwijls voor dat er geen tussentijdse hulp is. Als er wat is, kan je je tot je huisarts wenden en wordt er bij gebrek aan beter symptoombestrijding ingezet. Ook dit is, hoe spijtig ook, meer regel dan uitzondering.
Je vraagt je af hoe het kan dat in een ontwikkeld land zoals Nederland, mensen met zulke erge problemen zo lang moeten wachten op hulp. Want wie bepaald dat een psychische aandoening niet een ziekte kan zijn die net zo levensbedreigend is als de lichamelijke ernstige ziektes waarbij géén wachtlijsten zijn, maar direct ingegrepen wordt? Het is een omstreden onderwerp waar helaas nog altijd een groot taboe op rust en het is voor veel mensen niet te verkroppen dat er mensen zijn die zelf de keuze maken uit het leven te stappen. Maar het wordt tijd dat mensen ook in gaan zien dat bepaalde psychische aandoeningen dusdanig heftig zijn, dat suïcide geen keus is die gemaakt is door de persoon zelf, maar iets wat gebeurd in bepaalde toestanden. Denk je eens in hoe het is als je in zo’n toestand een jaar, of misschien wel langer, moet wachten op hulp. En vraag je eens af hoe je (voor)oordeel hierover is. Ook voor nabestaanden is het belangrijk dat er meer gekeken wordt naar de achterliggende problematiek. Voorbij het onbegrip, voorbij de vooroordelen, voorbij hoe hard ‘we’ eigenlijk kunnen reageren. Kunnen we samen, stukje bij beetje, wat meer begrip opbrengen voor hetgeen we niet kunnen begrijpen..?
Paideia
