Soms raak je verdwaald in je eigen gedachten. Gedachten over waarom ieder mens is zoals hij is. En op een dag als vandaag, een dag die we Moederdag noemen, is alles voor veel mensen toch een beetje anders.
Vandaag precies een jaar geleden hadden we het er over, hoe kinderen met elkaar spelen. Niet kijkende naar elkaars huidskleur of afkomst of geloof. Zoveel mensen, zoveel meningen, zoveel oordelen.
Een kind dat geboren wordt, waar ook ter wereld, is als een onbeschreven blad. Wij als ouders, beschrijven dat blad en geven het kleur en gaandeweg zullen de dingen die ze meemaken en tegenkomen op hun pad, mensen die ze ontmoeten, vrienden, vriendinnen, ook hun sporen achterlaten op dat blad. Het is aan ons, om dat blad te vullen met respect en normen en waarden. Om ze bewust te maken van zichzelf en de mensen om hun heen. Om ze te leren dat ieder mens gelijk is, ook al word niet overal ter wereld ieder mens als gelijke behandeld. Wees eerlijk en oprecht en help je medemens, zodat je aan het einde van de dag jezelf in de spiegel aan kan kijken, wetende, dat het blad wat zich schrijft en kleurt, niet besmet is. Ik schrijf op dat blad graag, dat je het niet iedereen naar de zin kan maken. Niemand is volmaakt. Maar laat je intenties zuiver zijn.
Op mijn blad staat onder meer geschreven, dat het niet vanzelfsprekend is om leven te mogen geven aan je eigen geboren kindje. Dat, ook al is de wens nog zo groot, het soms niet zo loopt zoals je graag had gewild. Een verdriet wat ik van jongs af aan in de ogen van 2 liefhebbende mensen heb gezien, een eenzaamheid die ze kenden tot hun eigen sterfbed. Ik heb leven mogen geven aan 3 geweldige kinderen en vandaag sta ik daar even extra bij stil. In hun enthousiasme en liefde verwend met cadeaus, zich eigenlijk nog niet realiserende dat hun zelf het grootste geschenk zijn.
Ik schrijf hun blad. Wellicht niet altijd zoals ik het graag had gewild, maar vanuit mijn beste intenties. Gelijkheid is daarbij een groot goed. Vanuit gelijkheid ontstaat geen oorlog, geen rancune, geen jaloezie. Vanuit gelijkheid groeit liefde, verdraagzaamheid en vrede. En wat hebben we dat nodig; Verdraagzaamheid. Een plek om in vrede met elkaar te leven, veilig en geborgen. Ik wens het een ieder toe en ik hoop dat het blad wat zich laat schrijven, mijn kinderen respect leert te hebben voor het leven. Zowel hun eigen leven, als dat van degenen om hen heen.
Zoals hun aan het begin staan van hoe dat blad zich vult, zo keek ik vandaag precies een jaar geleden naar iemand wiens blad bijna volgeschreven was, toen nog niet wetende dat dit de laatste keer zou zijn dat ik haar in haar ogen keek. Aan het einde van een lang leven, waarvan ik slechts een klein deel deelgenoot was geweest, heb ik mogen ervaren dat er veel liefde en genegenheid beschreven was. Kijkende in ogen die onbeschrijfbaar veel gezien hadden in bijna een eeuw op deze aarde, realiseerde ik me nogmaals, dat wat wij overdragen, hetgene is wat werkelijk een verschil maakt. Het ontastbare, wat met geen geld te koop is, laat zich enkel beschrijven in hoe het ons vormt, gaandeweg, en hoe wij dat doorgeven aan degenen die na ons komen, als het meest ultieme geschenk. En of je nu 5 bent, of 30 of 50..het blad wat zich schrijft, blijft altijd ruimte bieden om bij te leren en bij te schrijven. Een mooier cadeau is er in mijn ogen niet..
