Terwijl ik zit te mijmeren over alles wat er op het moment gebeurd, vraag ik me af hoe en of er vanuit mijn huidige toestand een column geschreven kan worden. Paideia is namelijk onderuit gehaald. Letterlijk. En keihard.
Ik heb nare en verdrietige gebeurtenissen wel eens stenen genoemd die je toegeworpen krijgt. Alsof het leven die naar je toe gooit en je zelf maar moet zien hoe ze aankomen. Laat je ze je keihard raken, ontwijk je ze, draag je ze mee als zware last of probeer je gaandeweg die steen van je af te werpen en achter je te laten, als een stukje van het pad wat je hebt bewandeld.
Ik draag nu een zware steen. Een steen die ik voorlopig moet dragen ook. Die ik niet naast me neer kan leggen en die me weliswaar keihard omver gegooid heeft, maar die ik opgepakt heb om ervoor te zorgen dat hij over een poosje wellicht een stukje van het pad achter me is geworden. Er heeft zich iets gevormd in mijn lichaam wat er niet hoort. En vanuit een ziekenhuisbed, waar ik van de ene in de andere emotie schiet, wachtende op een operatie om dat wat zich gevormd heeft te verwijderen, schrijf ik door. Dat ik kanker heb, betekent niet dat ik mijn hoofd laat hangen. Ik steek mijn kop niet in het zand. Het leven gooit mij die steen toe en ik draag hem. Ik huil en ik lach er mee, vloek en tier, ben boos en verdrietig en ik omarm die steen. Die steen is nu mijn leven en het pad wat ik leg, is voor mij nog lang niet klaar.
