Ik had willen zeggen ‘mijn moederhart huilt’ en wellicht is dat ook zo. Maar ik besef me dat je geen moeder hoeft te zijn om niet alleen in je hart, maar ook fysiek en zichtbaar aangeslagen en geëmotioneerd te zijn over wat voor afschuwelijke nieuwsberichten ons de afgelopen dagen bereikten. De humanist in mij huilt. Om het leed, om de onzekerheid, om de onschuld, om hoe geen enkele actie kan rechtvaardigen wat er nu gebeurt.
Een dag geleden werd ik voor mijn eigen huis geschoffeerd door een stel jongelui. 13 en 14 jaar oud en het meisje dat hierin het voortouw nam, was zo ongelooflijk respectloos en grofgebekt, dat ze pure boosheid in mij naar boven wist te halen. Ik vroeg me achteraf af, of zo iemand niet door zou hebben dat ze een keer iemand kan treffen die haar op een vreselijk verkeerde manier in laat zien dat die boosheid zich ook tegen haar zou kunnen keren. Want de meest gehoorde reactie is toch ‘je zou ze een pak rammel geven’ en dan op minder vriendelijke toon dan dat ik nu verwoord. Maar dan is daar mijn moederhart weer dat spreekt en zegt dat geen enkel kind dat verdient en geen enkele volwassene het recht heeft om een kind op fysieke manier te corrigeren.
Dus wat is er gebeurd? Me realiserende dat speculeren geen zin heeft, is het een feit dat een 14 jarig meisje door een misdrijf om het leven is gekomen. En van binnen vloek en scheld ik. Van binnen huil ik. Van binnen roep ik alles wat ik mijn kinderen verbied te zeggen. En ik zwak het af door hier te schrijven dat je verdomme met je poten van een ander af moet blijven, al helemaal van kinderen. Feit is dat nog een 14 jarig meisje wordt vermist. Feit is dat er een stoffelijk overschot is gevonden. En ik hou het nieuws in de gaten. Niet om de sensatie die ik her en der lees, vol ongeloof over hoe respectloos en onnadenkend mensen kunnen zijn, maar om de houvast. Want geloven dat niet 1, maar wellicht 2 prachtige meisjes die zo pril aan het begin van hun levensreis staan, door toedoen van een ander van die reis beroofd zijn, is niet te verkroppen. En nog los van de toedracht, hoe 2 families die elkaar niet kennen, maar relatief gezien zo dichtbij elkaar wonen, een verdere levensreis moeten gaan vervolgen vanaf dit punt, zonder hun geliefde Romy en mogelijk ook zonder Savannah?
En dan volgen daar de nieuwsberichten en nieuwe meldingen. Meisjes van 13 en 14 jaar die worden klemgereden. Eerder deze week al, en vandaag weer. Alles in dezelfde omgeving. Berichtgeving uit betrouwbare bronnen. En nu is het wel mijn moederhart dat huilt. Waar zijn onze kinderen eigenlijk nog veilig..?
