De afgelopen weken voel ik me bestolen van iets kostbaars. In plaats van de inspiratie die ik overal vind om te schrijven, is er een niet bevredigende stilte ontstaan. Een stilte in hetgeen normaal gesproken als vanzelf vanuit mijn vingers het toetsenbord bereikten en de letters, woorden en zinnen vormden die samen mijn column maakten.
Ik bewonder en verwonder me over dingen die eerder langs me heen gleden. Onopgemerkt, bewust of onbewust genegeerd. Genieten heeft een andere betekenis gekregen en bezig zijn lijkt een must, om maar niet geconfronteerd te worden met de klanken die de stilte vullen wanneer daar kennelijk de ruimte voor is. En dat maakt het contrast groot. Onberekenbaar groot.
En om me heen gaat alles door. Flarden van gesprekken die ik her en der opvang blijven hetzelfde, maar met een andere lading. ‘Heb je gehoord van die en die? Die is ook zo ziek’ en vervolgens ontstaat er een kettingreactie van iedereen die wel iemand aan een verschrikkelijke ziekte heeft verloren en weet iedereen me te vertellen dat chemotherapie onvoorwaardelijk heftig en zwaar is, omdat ze iemand hebben gekend die het ook heeft gehad. En ik blijf maar beleefd. Ik, met mijn positieve instelling, knik een keer of schud een keer mijn hoofd en laat het er maar bij zitten. Na 1 kuur weet ik dat het heftig kàn zijn. Dat betekent niet dat het de tweede kuur ook zo zal zijn. Misschien ook wel, misschien zelfs wel zwaarder, maar waarom zou ik me daar vantevoren zorgen over maken? Ik troost me met de gedachte dat die heftige dagen ook weer voorbij gaan. En het zijn niet de fysieke bijwerkingen die ik als een zware last meedraag.
Een onbevredigende stilte dus. Een stilte die onrust veroorzaakt in mijn denken. Een onrust die ontstaat wanneer ik me fysiek goed voel en die angst en verdriet veroorzaakt. Die me met de neus op de feiten drukt en me met een harde klap bewust maakt van wat er zich de afgelopen 2 maanden heeft afgespeeld. ‘Mevrouw, ik heb geen goed nieuws voor u’, klinkt als een echo in mijn herinneringen. En ik realiseer me dat mijn kracht me door een hel heeft gesleept, me overeind heeft gehouden in de heftige weken die daarop volgden, maar me nu laten zien dat er niet alleen een zichtbare wond is ontstaan.
Luide stilte. Ik wil je niet, maar ik omarm je in de hoop dat mijn positieve instelling me kracht blijft geven om ook mentaal te kunnen helen.
