Maandag 10 juli 2017. Het is half 3 in de middag als de sirenes klinken en meerdere politiewagens over de Stadsbrug in Kampen scheuren. Het nieuws dat er een ernstig ongeval heeft plaatsgevonden op de Eilandbrug volgt snel daarna. Foute boel, met zoveel hulpdiensten onderweg, dat is duidelijk.
Ik zal niet de enige Kampenaar zijn die zich op deze momenten direct afvraagt of het een ongeval is waarbij misschien een bekende is betrokken. En ik zal niet de enige zijn die het nieuws in de gaten blijft houden in de hoop dat het misschien toch meevalt.
Foto’s van het ongeval, hetzij op afstand gemaakt, zijn al snel te zien op social media en speculaties volgen. Iedereen vind er iets van en iedereen heeft een mening. Het verbaast me al niet eens meer hoe makkelijk mensen oordelen en de 1 weet nog beter te noemen wat er gebeurd moet zijn dan de ander, ook al lees je niemand die het dan daadwerkelijk heeft zien gebeuren. Nieuwsfotografen worden ineens ramptoeristen genoemd, maar ondertussen zit het gros van de nieuwslezers wel met smart te wachten op ‘hèt plaatje ter plekke’.
En dan volgt het nieuws dat er 2 dodelijke slachtoffers zijn te betreuren. Hoe oud ze zijn en waar ze vandaan komen is niet relevant. De N50 heeft wederom 2 levens genomen en doet zijn naam eer aan; het is en blijft een dodenweg. En zoals alle voorgaande keren laait de discussie weer op. Moet er wat gebeuren aan deze weg of moet er wat gebeuren aan het gedrag van diens gebruikers? De schrijnende waarheid is dat de N50 al meerdere levens heeft genomen en dat er meerdere zware ongevallen hebben plaatsgevonden. De N50 neemt, de N50 laait discussies op en vervolgens bedaren de gemoederen weer, totdat de weg opnieuw zijn tol eist.
Ikzelf weiger te oordelen over de veiligheid van de N50. Ik weiger ook te oordelen over het rijgedrag van al degenen die de afgelopen jaren betrokken zijn geweest bij ongevallen. Schuld is hierin een woord met een dusdanig zware lading, dat het niet te beschrijven is en ik denk dat we met zijn allen aan mogen nemen dat dit niet alleen de nachtmerrie van iedere automobilist is, maar ook van de familie en nabestaanden die nietsvermoedend thuis het meest verschrikkelijke nieuws krijgen te horen.
Ik stel bij deze graag voor dat onze eerste gedachten uitgaan naar de nabestaanden, hulpverleners, ooggetuigen en alle andere betrokkenen. De N50 neemt meer dan alleen levens. Laat het in vredesnaam niet ook het respect tegenover alle betrokkenen ontnemen.
