Doar vroag ie mien wat. Ont-oastn, wat mut det weezn? Ik eure niks anders dan: “Ik mut neudig dit, en dan muk nog det….” en alles mut snel en metene. Noa alle drukte van d’Anzedaagn, was d’r nog eempies een antoesjaste, gemeentelukke opwellink bi’j de Eenk’oorn, woarbi’j ze met gratis kappesjino menander en zichzelf applaudisseerdn. Now ja, det mag ook wel, of niet soms?
Onze buurman ef ook wat met de gemeente en vroeg ons met op’etrukkn wenkbrouwn, wat als wi’j doar te zuukn addn, maar een lekker bákkien koffie is vaak veur ons soort mens al genog. Ie konn angeemn oj nog een steentien bi’j te draagn addn, en mien steentien lag mien zwoar op de mage, maar ik denke; ‘ik goa de feestvreugde niet verpestn en et over drekbakkn em, doar wurdn ze niet vrolijk van. Goa’k laterder wel achteran, want die skandoalige puinzooi muj niet em’
Oe kump et toch det veule lui woar vreteri’j verkúcht word, buutn gien knoert van een drekbak em stoan? Stiet det ummelige dink van de gemeente an d’overkante, maar doar zit dan al een ‘ebreukn kienderparaplugien in en meer van die troep woar ze zo neudig vanof muttn en et wurst en petatbákkien past d’r net niet meer in. De mayo lup langes de kante en de pietsadeuzn liggn d’r noast. Ze roppm oe et plastiekn bekertien bi’jkans uut d’and, veur daj oe biertien op’edrunkn em – applaus – en de drekbakkn kunn de loading van d’ongerige mens niet an.
Intussn is et mooi rustig in de buurt en loopm wi’j met sleutels rond, geem andermans plantn water en weest gegroet, oln sturm en ofwezige overlast in de gaatn. Et is alsof et tempo ov’ezakt is noar nul en ie zien d’r nog een paar in de buurt rondskufelen met zurg’undties die met hullie an de sjouw goan. Zi’j zoln die bejoardn van de zokkn roppm, maar ’t is een mooi gezicht, met det in’eteugn geluud van; kalleman, kalleman. En Diesel maar trekkn. Een moderne name van de leste tied! Nee, Fikkie, Trixie en Bello, bin d’r elemoale uut. D’r bin ook veule buutnlandse naamn zoals Zjinzjer en Grees. “Ja Grees” zeeg zi’j vol trots. Ik zegge: “ie beduuln gries” want et was een grieze ‘ond. “Nee nee, van Grees Kellie, of ken ie die niet?” Ie bin nooit te old um d’r wat bi’j te leern.
Wi’j em een prachtig wandelgebied, en veural now det de skooln, woarvan een ele rits, ‘esleutn bin en de jonge families op vakantie, is et rustig en skoon. Gien zákkies, blikkies en pákkies, en meer dan d’elfte minder uutwarpsels. Doardeur ook minder bromvliegn, want det is niet goed veur de volksgezond’eid, al denkt en zegt menig ene det et mest is. Ie mun maar ies met een kruiwaagn vol van die troep bi’j em veur de deure langes goan en zeggn daj gratis mest veur zien tuin koomm brengn, dan piept ie wel anders. Ik wur in elk geval rustig van de grote stukkn skoon, gruun grus en et uutzicht bin’k nog lange niet zat.
Ach, Annie van um et uukien mos weer noar therapie, de zenuwn wiern aar de boas. De drukte greep oar noar de kele. Snagges lup zi’j over de vloer en overdag is zi’j zo slap als een vaduukien, muu en prikkelbaar. Zi’j mos leern zich te ontspann, mediteern en op de kop goan stoan, ie kenn det wel. “Flauwe kul” zeg Theo, aj op een bánkien goan zittn, dan ontspan ie toch? Als et dreuge is wel, maar ja, ei ef wel een bietien geliek eur. Et is zo eenvoldig, en aj gien staar meer em, giet er een wereld veur oe oopm. 
Aj stille bliem, is det dan mediteern? (Muuili’jk, muuili’jk) Ik weet d’r niks van, maar bi’j mien kan et nog wel ies deur de kop goan maaln, en dan maak ik maar een ofspraak. Ja, niet met de peut eur, die dut toch zien kop niet lus, maar met mien zelf. Een ofspraak met mien zurgvroage. Dan goa’k d’r ies eempies veur zittn en zeg; ‘vertel et ies’. Maar, dan bin’k alweer een paar uur varder en bin de skarpe kánties d’r al of, en met een wientien en borrelneuties d’r bi’j, wurd et met de zurg zelfs best gezellig.
Ik probeerdn nog eem op de kop te stoan, maar det kan’k oe allenig maar ofroadn. Gewoon niet meer
‘ik mut’ zeggn, maar ‘ik mag’. Et is zo simpel. Allo eh.
TUSS’NDEURTIEN
