Disse keer mun wi’j et ies over angst em. Alles verlamnde angst veur wat nog niet ies gebeurt is maar nog kan koomn. Bi’j Theo was det veurige weke angst veur verjeursvisite. Oe kuj’t bedenkn? Maar goed, ik mut wel luusteren en et mien ter árte neemn. Muuiluk muuiluk.
Ei wol allenig maar weg, weg van alle andacht, geneuzel en kuddogies. Et stoordn em ook wel det ie niet varder kon met klussn, want de zitkamer stun kompleet op zien kop, ja, det was mien skuld. Soams is ie druk met Purtegeesies bakkn en ik denke: verek, wat kan ik now ies doen um de wereldpolletiek te verandern en ik vroag um det vliemskarpe messe. “Wat muj d’r mee?” vrug ie. “Ja now, eem wat probeern.”
Ik zet dus et mes in de vloerbedekking en marke det et noa dartig joar zoete inval, zonder muuite lus kump. Gelukkig, ik skeur d’r mooie reepm van, maak rullegies en stapel ze netties in de gerazie op. Ik eb em himmers ‘ewaarkouwd; ‘ik zoege niet meer, ik goa ook niet op de knieën alle vlekkn met azien meer skone maakn niet, ik doe d’r niks meer an.’ Allo muur, eur ie mien? Dan bi’j goed en wel een paar weekn varder en stik ie de moord van de stof, krummels en d’árdnekkige witte ‘oarties van mien ‘undtien.
“Et is neegn uur Siep” zeg ie – alsof ik gien ‘alozie eb. Wat maakt et uut wanneer ie d’r an beginn? “En” zeg ie “ie mun van boom noar beneedn warkn deerne en niet andersumme.” Dus, um een lang veraal kurt te maakn, ropt ie mien de volgende dag de balkn van’t plefon of en zittn wi’j op zien verjeurdag met mitrailleur-gaatn, olde gele liem op de kale vloer en ier en doar et be’ang van de muur of. Ie zoln denkn det wi’j in et pergramma “Ellep, wi’j bin klussers” zittn.
“Wat wò’j dan?” vroag ik. Theo wil noar Amsterdam en ik bin d’r niet op teegn um dingn te bekiekn en mensn um mien ene t’em woar ik niks veur oev in te skenkn. Intussn kreg onze Tiemie ‘omiopatiese, kalmeernde pillegies teegn et spychotisch deur’t lint goan en ik ad d’r alvast ene op et anrecht neer’elegd. Ik goa d’r eempies uut, kom weerumme met et besien en zie det et pillegien vort is. Ik zeg: “Theo, eur ies, eb ie arns een pillegien ‘ezien?”
“Oh ja” zeg ie “dank oe wel eur, ik eb em al weg” Now, …..wi’j waarn van plan um ies wat te goan rookn doar, maar ak em zo in de trein zie zittn koekeloern ef det now ook niet meer neudig, een rustige dag is in antocht.
Et was fan-tas-ties, veul ‘edoan en ezien, muu en voldoan weer noar uus. Femilie en vriendn addn al an’ekondigd det als wi’j d’r op Woenzedag niet bin, de Donderdag gien enkel probleem zol weezn. Ik zeeg maar niks want Theo wol eem noar de winkel, d’r was wat met zien tillefeuntien. Ik denk, als die lui straks op de stoep stoan zit ik allenig met een uus vol feestbeestn, dus ik mos stiekem wat bedenkn.
Niks in uus, dan muj wel eem wat goan aaln, maar denk ie det mien det dan lukt? Ei dut meestal de boodskappm, dus als ik zeg: “ik goa eem noar de winkel” dan mut ie weetn wa’k neudig eb, want ik eb nooit niks wat neudig. Now ja, ik zeg: “ik maak zometene koffie bliev ie niet te lange weg dan?” en spring op mien iezeren ros, sjeze noar de winkel en flikker een paar alve taartn in’t mándtien, die passn mooi in de fietstasse. En wie stiet d’r ineens kletsnat noast mien met mien boodskappm liesien in d’and? Theo, een angstige blik op de taartn warpnd.
“Wie kump d’r? “ zeg ie. Ik nuum d’r een paar. “En wie nog meer?“ Ie kun em ook niks wies maakn. “En vanmiddag kan niet eur Siep!” Aj d’r dan ook nog uutflappen det ie maar ene keer seumenseumtig is, maak ie’t allenig maar arger, et zit zo dichte bi’j de tachentig eh. “Wat is’t halternatief dan eh? Kop op, et is toch vuule leukerder dan een uutvaart en ik bin bi’j oe!” zeg ik.
Ei wol mien wel een kleun geem maar det doej niet zo gow in de winkel. En ei ad dit keer gien pillegien eneumn, dus ik mos oppassn.
Annie ef’t of loatn weetn en zeeg: “ik wurre d’r zo droevig van” ….muj noagoan.
Thuus was’t ‘oastn, eem een burstel deur de plee ene , en kurt doarnoa kwaamn d’eerste gastn al. Femilie en vriendn gezellig deur menander. D’ene ad zien spaniel bi’j em, en maar bállegies gooin, en d’ander wol niet koomn vanwege de kleinkienders, maar kwam toen toch maar, met et ele zeugien en nog een jongien van een paar moand in de waagn. Det giet dan van ‘and tot ‘and, ….skáttien. Alles priet luud deur menander ene en zonder vloerbedekkings of kleedtien was die gallem zo skoon zo skoon. Et maakn gien malle moer meer uut det et een puinzooi was en Theo wier oardig in’t zunnegien ‘ezet.
Et mooie was det z’ummespres niet meer noar uus gungn en wi’j soams maar nood’edwungn met et ele stellegien bin goan eetn. De taart was op, de flessn leeg en veur een weez’uus eerappels skiln gef mien dan weer een alles verlamnde angst. Det kuj op onze leeftied niet meer em!
Now allo maar weer eh, mien koffie wurd kold. De mazzel.
TUSS’NDEURTIEN
