We willen als ouders het beste voor onze kinderen, maar wat voor de ene ouder priotiteit is, kan voor de ander een minder belangijk aspect van de opvoeding zijn. Uitzonderingen daargelaten, is het de insteek dat onze kinderen gelukkig zijn en als gezonde en zelfverzekerde jongeren de stappen zetten richting een volwassen en onafhandelijk bestaan. Daarvoor is vertrouwen nodig. Vertrouwen in de mensen waarmee kinderen in aanraking komen en vertrouwen in de maatschappij waarin ze opgroeien.
Een belangrijk aspect is veiligheid. Maar hoe waarborg je de veiligheid van je kinderen? Hoe voorkom je dat je kind ten prooi valt aan gevaar wat onzichtbaar op de loer ligt en waar je als ouder niet of nauwelijks vat op hebt? Er is de laatste jaren een soort eigen wereldje ontstaan. Een wereldje waarin jongeren via welke vorm van online communicatie dan ook, in het geniep allerlei informatie uit kunnen wisselen die wij als ouders niet zullen lezen. En ook al denk je dat je kan controleren wat je kind online allemaal uitspookt; De waarheid is vaak onthutsend, wetende dat het overgrote deel van de jeugd slimmer is dan je als ouders voor mogelijk houdt als het gaat om online activiteiten.
Er lijken bepaalde gedragingen genormaliseerd te worden, wat zonder meer gevolgen heeft voor hoe jeugdigen naar zichzelf kijken. Het is schrikbarend om te merken hoe onbelangrijk het voor velen lijkt te zijn hoe ze zichzelf te kijk zetten. Hoe klakkeloos en makkelijk er foto’s geplaatst en gedeeld worden in poses die, bedoeld of onbedoeld, seksuele reacties uitlokken en hoe snel er expliciete naaktbeelden gedeeld worden. Ik vraag me dikwijls af of dit gedrag niet ergens aan ten grondslag ligt. Of er bepaalde normen en waarden missen met betrekking tot dit deel van de opvoeding, of dat het misschien kuddegedrag is om er bij te horen. Mist een kind dan het respect en de waardigheid voor zichzelf, is het onzekerheid? Is dit geen belangrijk deel van de opvoeding geweest? Want naar mijn mening hoort dat het wel te zijn. Naar mijn mening horen kinderen op te groeien met een bepaalde veiligheid die zich richt op de seksuele aspecten van het leven. Bewust van zichzelf en alert op hoe anderen reageren en weten waar de grens ligt.
Spijtig genoeg moet je als ouder ook concluderen dat je je kind(eren) niet overal voor kan beschermen. Dat je niks meer kan doen, dan je kind er van bewust maken wat seksuele intimidatie inhoud en wat grensoverschrijdend seksueel gedrag is en dat dat in geen enkel opzicht getolereerd hoeft te worden. En het is wat mij betreft de taak van elke volwassene om dat te waarborgen en alert te zijn op hoe kinderen benaderd worden en vooral zelf voorbeeld te zijn van wat seksueel toelaatbaar is in de omgang met minderjarigen, daarin in acht genomen hoe je je uit in het bijzijn van, of tegen minderjarigen. Onderzoek heeft niet voor niks aangetoond dat seksuele intimidatie dikwijls uitmond in aanranding of verkrachting. Ik heb me er de afgelopen maanden niet aan gewaagd om de bekende hashtag uit de media te gebruiken, maar bij deze; Wat kunnen wij als ouders doen om te voorkomen dat de #metoo ook aan onze eigen kinderen wordt gekoppeld?
*~ Paideia ~*
