Noa de kolde nacht van een paar groad onder nul zien wi’j slootn en grachtn dichte vriezn. Now zujt em, eindelijk winter. Spiet als ‘oarn op mien kop da’k niet arns goa overwintern, want dit is toch wel verrekte kold. De Noord Oostn wind is zo sniednd, da’k ondanks dubbele burstrok en piepmbroek ier en doar achteruut loop. Ik mut dan altied an d’oorlog denkn – an Siberië – woar mien ome woarskeinli’jk in de sneeuw ‘esturvn is. Det was et grote geheim in onze femilie. Ene d’r van. Niemand mocht d’r wat van zeggn, net alsof ie nooit bestoan ef. Zullie bin allemoale dood, dus now klap ik uut de biechtstoel eur.
Op een dag ad tante Lena verjoardag en was et plan d’omes en tantes bi’j menare te loatn koom. Zo lank als zi’j d’r nog een bietien sjoege van ad. Veurdaj die oldn in d’auto em en weg bin. Et duurt niet lange of ie mun alweer stoppm umdet d’r ene uut de broek mut. Zakdukies, een flessien reuk en een deusien flikkies in de tasse. Et ef niet neudig en’t is maar een oardigeidtien. Een gebákkien giet d’r altied wel in, al mekeert d’r an gespreksthema’s wel ‘t een en ‘t ander. Uut et verleedn em z’altied wel wat op te rakeln, allemoale met et zelfde oorlogssop overgeutn bin ze.
Et feestvarkn zeeg: ‘Now vroag ik mien of of Corrie nog in leem is?’ Die zat toevallig noast oar. Wi’j lachn, det blef niet uut. ‘Oh, als ie Corrie bin, dan mut det Beernd weezn’ zeeg ze met et gebakvurkien noar mien ome wiezend, en eempies was et stille. Olde mensn en kienders spreekn de woareid en was et ‘aar ontgoan det wi’j met zien allen ome Arreman in de doofpot ‘edrukt addn en gung varder met: ‘Corrie, ie waarn toch eerst met die Arreman Krol ‘etrouwd?’ Ie em van die stiltes die anvuuln als een priem in de ziet en det was d’r zo ene. Mien nichien verskeut van kleur, sprung in de been, gung wiedbeens met aar anderalvemeter veur tante Lena stoan en zeeg: ‘moeder, old oe stille’
Tante Lena ad d’r mooi lak an en gung vrolijk varder. De daagn van de weke was zi’j kwiet in de kop, maar det net nog niet. ‘Die Arreman eh, die was toch verkeerd in d’oorlog?’ Theo verslukn zich en mien nichien skriwdn met oversloande stemme: ‘moeder, ik sloa d’r op aj oe niet stille oln’ De rolln waarn dudeli’jk al enige tied ummedrei’jt. ‘Kiend, wat smaakt mien det gebákkien goed. Wi’j bin toch maar weer bofkontn eh?’ zeeg mien mo. Met rot opmarkings kon zi’j wel goed umme goan. Iedereen was et met aar eens over et gebak en onze Arreman was als een sloapnde cobra tot leemm ‘ereupm. En terecht, want niemand mut vergeetn wurdn, zekers niet een familielid, al was de stákkerd van de kolde kante, noa zien onveurbereide visite an’t Oostfront nog vule meer. Z’em volgens et rooie kruus wel noar em ‘ezucht, maar nooit ‘evundn. B’alve d’erinnering in de kop van tante Lena, bin alle spoorn van zien bestoan uut’ewist. Ook de trouwfoto is an stukkn ‘eskeurt.
Ik skufele langes det bevreurn water det deur de jeugd met volle overgave bewarkt wurd. Now ‘ek niks teegn de jeugd eur, maar ik denke wel bi’j mien eign, skaasn op natuur ies, loat mien niet lachn. Zekers over blikkies, stokkn en kloetn klei ene? Ze zoln de nekke breekn. Noa de skole bin ze met valln en opstoan allemoale op et ies. Buugloopm kenn ze skienbaar niet meer. Ene dag ies, en ie zien een kladde splinternei’je ‘okkeyskaasn veurbi’j koomm en in een ummelig kringegien een paar slaagn maakn alsof et feest is. Ik weet niet ‘oe gow ik weer noar uus mut koomm. Mien bibberond wil zien jássien niet an, en em uuttrekken is nog groter drama. Wat een gewurstel. Zunde van de centn want goedkoop is zo’n jássien ook nog niet. Ik denke det et lusroppm van klitteband em tot razerni’j dref – Theo ef doar ook wel ies last van – en zo’n besien kan et zelf niet van zien lief rukkn, doar ef ie de peuties niet veur.
Gelukkig bin wi’j weer vriendn en ‘angt et jássien weegns weersumstandigeedn veurlopig an de kapstok. Ik loop weer veuruut en et natuuries is in een mum van tied esmultn. Sinds ik op d’elleboog evalln bin woag ik mien niet meer an skaasn of skielern, ik eb al muuite genog om zonder strukeln noar uus te koom. Geef mien pursien maar an fik, ik eb toch liever een veurjoarszunnegien. Ik blieve d’r bi’j, det et allemoale machtig snel giet. Veurdaj’t weetn bin’k een old wief.
Now alloh eh, old em de moed maar in, aju.
Tuss’ndeurtien
