AOMTIEN UUT
Veurige weke was d’r weer een mooie aomd in de bieb. Lekkere warme koffie met een kukien en luchtige poëzie. Now ja, ik ebbe d’r wel wat mee eur, ik olle wel van een mooi varsien.
Toen as onze nei-je stadsdichter ekeuzn wier, en det was ook in de bieb, was ’t toch wel eempies ofwachtn weuras ie mee veur de dag zol koomm. Aj uut Drente koomm, dan bin ie ier wel buutnlander.
Elke eerste weke van de moand wacht ik op de krante umme te kiekn wat of d’r van onze Bas in stiet. Det magn we now wel zegn, onze Bas, want i-j vuult ut Kamper leem toch wel op zien blote tienn an. ‘IJ wet wat of d’r speult en kan ’t maggies mooi in zien gedichtn tot uutdrukkings brengn. Ie mutn wel eempies recht op gaon zitn en ik leze ’t niet ene keer eur, daor ej niks an.
Ik dache ik mut opskietn want d’r stiet ‘n lange rije veur de deure, maar weet ie, met gedichtn zit ie vake in ’n kleine selecte marzje. Ut lek wel of ze d’r ’n bietien bange van bin en denkn; ak ’t maar begriepe. Ieder zien meug en daorumme was ’t ploegien select en zat saamt in volle ofwachtings.
Veur disse aomd em ze de pervinsiale dichteres van Hoveriessel uut-eneudigd, mevrouw Bosma.
Ie wurn niet zo maar dichteres van Hoveriessel eur en ie mun al arns anders dichter van ewest em. Disse is twee jaor stadsdichteres van Deemter ewest. Kuj naogaon det ze eel wat in d’r mars ef.
Bas Nijof maaktn zien hantree en vermaaktn ons met emzelf, zien gedichtn, en de nei-je van februari. Ik was bi-j zien veurige gediggien wel over ’n weurdtien estruukeld, maar ik begriepe daj de hontwikkelings van taal niet teegnoln kunn. ’n Woord det zich ondsbrutaol d’r tussen frummeld, lut zich niet meer wegslaon. Bi-j veurtzettings van ’n tillevisie pregramma weuras wi-j altied naor ekeekn em, praotn ze now wel zesse van die skutting weurties an menander, veur ’t geval det we ’t niet metene begriepm.
Maar goed, ie em ’n dichter veur oe en dan kump ie ok nog met zien gitaar en zingt ’n liedtien over ’n deerne elemaole in ’t zwárt, ie weetn wel, narns is kleur te bekenn. Ie zien ut veur oe, een bietien iezerwark ier en daor. As ze op oge zwárte pootn weg lup, lut ze aar ‘aai ped’ lign, i-j zal d’r wel an eluusterd em. Een geluud weuraj van skrikn eurt ie, maar i-j zingt en speult zo mooi en nemp oe mee naor ’n plekke weuraj in oe euft nog nooit ewest em. Eerlik, aj d’r niet bi-j waarn, is ’t oe eign skuld.
Die tante Eleen uut Deemter lut veule moois en erkenbaars over ’t landskap eurn en gef ons nog wat uutleg over ’t een en ’t ander. Dan is Bas weer an de beurte, nemp zien instrement en dan kump d’r nog een varsien over een ander meisien die as warkt maar d’r gien klap an vindt. ’t Kiend is meer met aar vriendtien bezig as met ’t wark, en Bas maakt d’r weer een mooi varsien van daj alenig maar dom de kop kunn skuddn en glimlachn. Daor ek gien muuite mee.
As Bas uutleg gef over stadsdichter wurdn, en zien gedicht over dieseldampm lut eurn, kump d’r een geluud van ‘d achterste ri-je en vrug Gee van de Kamper Taalkringe of ze de dagslutings kon geemm. Niemand die as bezwaor ef en Gee drug sappig op zien Kampers aar gedicht over ‘d Iesel veur. Maar of Bas ’t allemoale begrep, daor ek zo mien twiefels over.
Now, allo eh.
TUSS’NDEURTIEN
